Navigeren door de wereld van oncologie

Buiten het verlies van je liefde, man, beste maatje en vader van je kind verlies je nog zo veel meer. Wij verliezen onze rijk gevulde toekomst(plannen). Het dynamische gezinsleven. De kans op een tweede kindje. Je veiligheid en geborgenheid.  Vrijwel iedereen doet overkomen of het allemaal (weer) gewoon is. Het de normaalste zaak van de wereld is dat: ik alles in m'n eentje run. Voor twee personen opvoed, praktische zaken uitvoer en regel, voor mijzelf en zoontje zorg- in rouw. De enige ben die ons leven elke dag weer de moeite waard moet zien te maken. Ons zoontje straks naar school gaat en hij en ik nog meer geconfronteerd worden met het gemis. We dingen ondernemen en niet hele dagen huilend thuis zitten. En het gewoon is dat we op visite komen en hun (gezins)geluk delen. S’ avonds als ons zoontje op bed ligt komen de tranen. Het zijn te veel voorbeelden om op te noemen. Ik kan schetsen hoe gisteren is geweest en daarmee symbool staat voor hoe ik eigenlijk alle dagen ervaar: - ...

Alles is grijs Na dagen nog minder slaap door onbegrip, boosheid en verdriet vroeg ik de rouwbegeleider of dit ‘normaal’ is. Na een rij voorbeelden die ik opsomde wat mij de laatste maanden (niet) is overkomen zuchtte ze en zei: ik had zo gehoopt dat het voor jou anders zou uitpakken maar dit is waar het grootste gedeelte van de rouwende helaas mee te maken krijgt. En bij jouw generatie lijkt het nog vaker het geval te zijn. We hebben het over eenzaamheid.  Haar woorden: Wij Nederlanders vinden onszelf een daadkrachtig en recht voor z’n raap volkje. Maar zijn eigenlijk ontzettend bekrompen en onkundig. Waar we horen in te checken als iemand zijn leven op z’n kop staat of verdrietig is checken de meeste mensen uit op het moment dat het spannend/ anders wordt. En ja dat zijn gek genoeg vaak ook nog degene waar je het meeste van had verwacht. De erkenning was fijn want ik begon inmiddels aan mijzelf te twijfelen of ik dan zo onrealistisch naar de wereld keek. De rouwbegeleider vro...

Het is nu bijna 4 maanden geleden dat mijn man Kerwin is overleden. Bij deze zin rollen de tranen al over mijn wangen. Het voelt zo onrealistisch dat dit hem en ons is overkomen. Dat dit op 3 en 34-jarige leeftijd nu het leven is van ons zoontje en mij. We gingen ‘van de top van de wereld naar een plek waar we niemand kennen’. Ik ervaar zelf veel gemis en verdriet. Maar het meest nog heb ik plaatsvervangend verdriet voor Kerwin en ons zoontje. Het blokkeert en verteert me elke dag. Omdat ik weet hoe graag Kerwin wilde leven en zo enorm genoot van het vaderschap. Mijn gedachten gaan dan naar alles wat voor ons nog komen gaat en hij zal missen. En hoeveel tijd, aandacht, activiteiten en liefde ons zoontje en ik mislopen. Ik zie vader en zoon al (wild)kamperen. Ravotten in het water, dagen niet douchen en vuur maken. Samen sporten, tuinieren, raketten knutselen en onverantwoorde dingen doen. Lachen, dollen, plagen. En wat had ik Kerwin deze fase in zijn leven en onvoorwaardelijke liefde...

Op dit immense verdriet en de leegte die is ontstaan is niet voor te bereiden. Ons gezin en onze toekomst is geruïneerd. Juist alle dagelijkse dingen doen denken aan hoe het geweest had moeten zijn. Werkelijk alles. Zoals zijn grote voorraad drinken in de kast die laat zien dat we nog op veel langere tijd hadden gerekend. Zijn zeepje die we opmaken, zijn geliefde fietsen in de schuur, “papa’s stoel” waar niemand anders in mag zitten van ons zoontje. Onze fruitbomen die in bloei komen en Kerwin graag het voorjaar en de zomer had meegemaakt. Waarin hij veel 'gerommeld' zou hebben met ons zoontje in de tuin, hun favoriete bezigheid. Ons zoontje die naast mij ligt in bed en een handje op mijn arm legt waarvan ik even 2 seconden denk dat Kerwin mij vasthoudt. Voorleesboeken vol met gezinnen. Elektronica dat niet werkt waar Kerwin altijd alles vanaf wist en het regelde. De TV programma’s die hij keek. Foto's aan de muur. Een vader in de speeltuin die ongeïnteresseerd de hele tijd...