47. Alles is grijs

Alles is grijs

Na dagen nog minder slaap door onbegrip, boosheid en verdriet vroeg ik de rouwbegeleider of dit ‘normaal’ is. Na een rij voorbeelden die ik opsomde wat mij de laatste maanden (niet) is overkomen zuchtte ze en zei: ik had zo gehoopt dat het voor jou anders zou uitpakken maar dit is waar het grootste gedeelte van de rouwende helaas mee te maken krijgt. En bij jouw generatie lijkt het nog vaker het geval te zijn. We hebben het over eenzaamheid. 
Haar woorden: Wij Nederlanders vinden onszelf een daadkrachtig en recht voor z’n raap volkje. Maar zijn eigenlijk ontzettend bekrompen en onkundig. Waar we horen in te checken als iemand zijn leven op z’n kop staat of verdrietig is checken de meeste mensen uit op het moment dat het spannend/ anders wordt. En ja dat zijn gek genoeg vaak ook nog degene waar je het meeste van had mogen verwachten. De erkenning was fijn want ik begon inmiddels aan mijzelf te twijfelen of ik dan zo onrealistisch naar de wereld keek, waarom dit mij overkwam. 

De rouwbegeleider vroeg na afloop of ik ook dit hoofdstuk van mijn rouw wilde delen. Voor mijzelf om het van mij af te schrijven. En iedereen die ervan hoort is meegenomen omdat er veel meer educatie en eerlijke verhalen moeten komen over (dit onderdeel van) rouw. Bij deze:

Er zijn

Ik schreef al eerder dat ‘er zijn’ voor ons een andere betekenis heeft dan blijkbaar voor vele anderen. Er zijn betekent niet alleen dat als ik bel of we langs kunnen komen je de deur opendoet en wat te drinken aanbied. Het betekent mijn inziens dat je wilt luisteren om de ander zo veel mogelijk te begrijpen i.p.v. om te wachten tot je zelf wat kunt zeggen. Of helemaal niks te laten horen. ‘Er zijn’ is ook zelf initiatief nemen. Want ik moet al continu aan staan, mijzelf met intens verdriet en vermoeidheid overeind houden, heb ik een kind om voor te zorgen en op te voeden in ook voor hem zeer moeilijke tijden, alleen. En dat is waar de discrepantie zit. Of misschien wel juist de overeenkomst: iedereen is op zichzelf gericht.

Uiteraard kwam ter sprake of ik zelf wel voldoende heb aangegeven waar ik behoefte aan heb. Inmiddels durfde ik dat ook niet meer met zekerheid te zeggen en schets haar wat ik wel en niet heb aangegeven bij mijn directe omgeving. En wat en hoe vaak ik naar hen toe dingen heb ondernomen en langs ben geweest. Dat ik meermaals heb verteld dat ik het fijn zou vinden als ze aandacht besteden, iets doen met onze zoon. Ik heb verteld dat ik graag Kerwin zichtbaar in ons leven houdt en over hem wil praten. Ook waar onze zoon bij is. Dat ons zoontje zichtbaar de 1 op 1 aandacht van een man mist. Door hoe hij zich thuis en bij anderen gedraagt en de mensen die hij ‘uitkiest’ overduidelijk zoekt naar geborgenheid. Ik vertel geregeld wat ons zoontje voor verdrietige dingen zegt of dat hij ook niet lekker in z’n vel zit. Onderbouwd met voorbeelden. Als iemand vraagt hoe het gaat vertel ik o.a. eerlijk dat ik moe ben. En de dingen die ik eerder al in mijn vorige blog beschreef. Maar ik weiger te bidden en te smeken om ‘aandacht’ aangezien ik wil dat die gegeven wordt uit eigen beweging en oprecht is. Zoals Kerwin zou zeggen uit je hart moet komen.

Ik krijg erkenning dat dat genoeg had moeten zijn en ik toegankelijk overkom, maar het nog duidelijker had gemoeten want dat dit toch niet genoeg gebleken is was duidelijk. De psycholoog heeft er een duidelijke theorie bij die mij inzicht geeft in hoe het brein verschillend bij mensen kan werken. Zo is er het reptielen brein en heeft niet iedereen de capaciteit te metalliseren. De theorie is bijna 1 op 1 in te vullen en geeft mij antwoorden op mijn frustraties en verdriet. Ze houdt mij voor dat het voor het grootste gedeelte geen onwil zal zijn maar het daarmee niet anders zal worden. En als je liever een ander resultaat wilt dat betekent dat je zelf een andere keuze moet maken. Want uiteindelijk kan je aan de ander niks veranderen alleen hoe jezelf ermee om gaat. ‘Fijn’ weer alleen... Alsof ik nog niet genoeg alleen aan het doen ben en energie in overvloed heb. Ofwel ook ik check uit bij de vriendschap/ relatie en besteed mijn aandacht aan de minderheid die willen zien wie we zijn en wat we doormaken. Of ik accepteer de situatie, dat het bewustzijn en actie vanuit de ander niet zal komen. Een lastige keuze want van beide word ik niet gelukkig. Ik wil helemaal niet uitchecken maar ik heb ook echt genoeg aan mijzelf en mijn zoontje om ook nog andere te blijven informeren, betrekken en activeren. 
Kerwin heeft dit scenario in zijn leven al eerder meegemaakt en was een fase verder dan dat ik nu ben realiseer ik mij. Ik begreep hem voorheen al goed maar nu des te meer. Als iets niet van twee kanten komt bereikt het nooit z'n bestemming en moet je stoppen met erin te investeren. Hij had een hekel aan oppervlakkig en schijnvertoning. Je doet wat je zegt en gaat ergens voor of niet. Hij was daadkrachtig en volhardend maar evengoed gevoelig. Al was het niet altijd makkelijk hij bleef trouw aan zichzelf, waaide niet met alle winden mee. Gekozen om zijn aandacht te besteden aan mensen die zichtbaar bij wilde dragen aan zijn/ ons leven en visies en waarden deelde. Die hun hart lieten spreken. Hij behoede zichzelf daarmee voor nieuwe teleurstellingen. En zou hij dat zeker voor zijn zoon ook gedaan hebben. Hem behoed voor teleurstellingen in oprechte en actieve betrokken- en geborgenheid.

Afschuiven

Ik spreek uit dat ik het makkelijk vind dat mensen zeggen dat ze het niet weten en dan maar niks doen of 'het balletje' bij de rouwende laten. Terwijl juist diegene fysiek en mentaal het al zo moeilijk heeft en ook zoekende is/ het voor het eerst doet. Het is in mijn ogen een makkelijk excuus om je achter je eigen onkunde, angst, andere prioriteiten of gebrek aan inlevingsvermogen te verschuilen. Uiteraard begrijp ik dat niemand kan ruiken wanneer ik thuis in tranen zit en ik toch wel graag had gewild dat iemand een luisterend oor had geboden. Maar er zijn heeel veel dingen die eenieder prima zelf zou kunnen bedenken. Met als mijn grootste pijnpunt dat als je Kerwin stellig hebt beloofd er altijd voor ons te zijn of onze zoon te behandelen als je eigen, hij niks tekort zou komen. Je na een halfjaar nog maar 1x je neus hebt laten zien. Helaas blijft dit niet beperkt tot een uitzondering. Als ik zo'n belofte aan een geliefde op sterven had gemaakt dan zou ik het niet eens over mijn hart kunnen verkrijgen het niet te doen. En daarbij komt dat wij allesbehalve moeilijke, zwaarmoedige mensen met een volle agenda zijn, al zeg ik het zelf. Mijn begrip is hier dan ook heel ver weg. Na alles wat Kerwin voor ontberingen heeft doorstaan en zijn gevoelens op tafel heeft gelegd ervaar ik het als respectloos om zo 'makkelijk' met zijn kostbaarste bezit om te springen. 
Kerwin zei geregeld: bij Anika kan je heel ver gaan, te ver soms als je het hem vroeg, dus als je die grens over bent dan is er echt wat aan de hand. Ik begrijp het gewoon niet want wat is het ergste dat je kan overkomen als je assertief dingen doet? Dat ik aangeef dat het nu niet uitkomt? Dat ik even moet huilen als je er bent? Dat ons zoontje je een knuffel geeft en meer tegen je vertelt omdat hij zich steeds vrijer bij je voelt? Je krijgt er zelf toch ook een goed gevoel van als je iets betekenisvols doet voor een ander? 

Wij zitten meer in ons gevoel, de ander meer in zijn doorrollende leventje/ ratrace, denk ik. Bevriezen of vluchten? Ze hoeven het niet voor mij te doen, ik red mijzelf wel. Al had het zeer helpend en fijn geweest. Maar een bijna 4-jarig kind (en indirect Kerwin) die je aan zijn lot over laat, in eenzaamheid zijn pijn en verdriet laat verteren...

Maar misschien hebben/ vinden zij het ook wel moeilijk is geregeld het verweer. Ja dus? Ik neem toch ook initiatief om met ons zoontje op visite te komen. Ik kom toch ook opdagen op hun feestjes ondanks de hartkloppingen en verdriet dat het mij oplevert. Waarom moet ik wel deel blijven nemen aan hun 'gewone' leven maar zij niet in die van ons? Als je oprecht je best wilt doen om ons te helpen en je weet het zelf niet dan is er genoeg informatie te vinden op het internet, in boeken, op socials, in deze blog of... vraag. Ja, je moet een beetje moeite doen. Daarnaast verwacht ik niet dat iemand zijn eigen verdriet/ gevoel aan de kant zet. Juist niet! Laat het juist meer spreken en dat hoeft niet perse in woorden. Áls je het allemaal zo erg vindt dan is het enige dat zou moeten tellen het waarmaken van je belofte aan Kerwin. Er zijn voor zijn zoon en hem liefde en aandacht geven. Je hoeft er niet voor gestudeerd te hebben. Ben er. Interesseer je oprecht en verras hem. Het enige nog levende deel van Kerwin koesteren. Als je Kerwin en zijn zoon in (je) leven wilt houden, meer dan alleen met kerst en de verjaardagen. Dan moet ik maar zeker ook de ander er wel wat voor willen doen, actief. En dat zeggen ze wel te willen, maar waar zijn ze dan? 

Medelijden versus compassie

Begrijp mij goed dat ik niet op zoek ben naar vervanging. Integendeel. Maar ik had op betekenisvol contact en interesse voor onze zoon in de moeilijkste tijden van zijn leven gehoopt en verwacht. Een kind die niet alleen in ontwikkeling en rouw is maar in onzekerheid is opgegroeid en traumatische dingen heeft gezien die het daglicht niet kunnen verdragen. Ik ben op zoek naar binding met familie omdat zijn wereldje al zo klein is geworden en inmiddels wel duidelijk moet zijn geworden dat de toekomst voor iedereen onzeker is. En ja iedereen is druk met werk en gezin. En toch is het ook kwestie van willen. Waar liggen je prioriteiten. Je kinderen zie je 7 dagen per week en/of is er nog een andere ouder die prima een keer de kind(eren) te eten kan geven, kan spelen met ze of naar bed kan brengen. Ik verwacht (en wil) niet dat er elke avond iemand komt eten en voetballen maar het is toch niet te veel gevraagd om als directe familie of dichtstbijzijnde vrienden elke maand bijvoorbeeld 2 uurtjes tijd voor hem (en destijds voor Kerwin) te nemen? Even voor de goede orde dat betekent 12x per jaar. Dat is 24 van de zo’n 8750 uur die je per jaar te besteden hebt... Als je dat niet kan opbrengen dan is 'druk zijn' niet de reden. Zeg dan eerlijk dat je het niet belangrijk genoeg vindt en je je tijd liever anders besteed.

De rouwbegeleider wijst mij er op dat door alles wat ik voor Kerwin heb gedaan, met name de afgelopen jaren, en verbaal als een sterke vrouw overkom dat mensen dat kunnen invullen als ‘ze redt het wel/ die heeft geen hulp nodig’. Het schijnt zelfs af te kunnen schrikken. Ik kan je vertellen dat ik liever ook niet ‘sterk’ had hoeven zijn. Dat sterk zijn en doorgaan geen keuze is helemaal als het vangnet klein is. Het ook niet zo voelt, eerder als watertrappelen. 
En dan kan je mij wel een ‘sterke vrouw’ vinden maar dat betekent geen vrijbrief om meermaals de toezegging te doen om langs te komen maar het telkens op niks te laten uitdraaien. Of nog erger onze zoon meermaals lekker te maken met dat je iets leuks met hem gaat doen maar 5 maanden na dato nog niks met hem hebt ondernomen. Hem niet eens bent komen opzoeken. Dan zeg je niet als ik 1,5 uur op een feest ben en wegga ‘o ga je nu al weg?!’ Maar: wat fijn dat jullie er waren. Ook dan doe je een sporadisch kort telefoongesprek niet afkappen met de woorden "o mijn zoontje wilt voetballen spreek je later". En had het leuk geweest als tenminste één van de meerdere mannen die ik heb gevraagd om houten zaagstukken om met ons zoontje ‘robots’ te maken deze kans had aangegrepen om te zeggen: Kom volgend weekend even langs dan ga ik met hem ‘klussen’. Of: wij gaan met de kids ... ondernemen, zou je zoontje/ jullie het leuk vinden om ook mee te gaan?

Dat ik maar doorga (lees: door moet) betekent niet dat je niet zelf kan bedenken dat je er op de eerste verjaardag van ons zoontje zonder zijn papa er gewoon voor ons bent. Of we nu een feestje geven of niet, ons niet alleen de slingers laat ophangen. Dat je een kind van 4 jaar oud die dit moet doormaken wat extra aandacht en liefde geeft. Het hoeft geen hele dag of, juist niet, met het hele gezin. Het kan ook alleen en al is het maar een uurtje. Maar zo gewoon blijkt zelfs dat niet te zijn. Iedereen handelt ernaar alsof het een gewone verjaardag is. Of zelfs alsof het een gewone dag is. Al een halfjaar had er (een paar uur) vrij genomen kunnen worden of de werkdag geruild. En ik denk dat elke werkgever, uitzonderingen daargelaten, die je het had uitgelegd het had begrepen. En als niet dan zou ik maar eens nadenken of je trouw bent aan de juiste werkgever. Als Kerwin zou weten hoe afstandelijk er met het tere kinderzieltje van zijn kostbaarste bezit wordt omgesprongen zou hij zich omdraaien in z'n graf! Als die er was.

We ervaarde het al nadat het ziek zijn van Kerwin langer duurde. Compassie- het natuurlijke vermogen om je betrokken te voelen bij pijn en lijden, met de wens om deze pijn en dit lijden te verlichten en daarin verantwoordelijkheid te nemen- verminderde. Men had vast medelijden maar dat is wat anders, dat is passief. Zoiets als: 'we zullen er altijd voor ze zijn, als ik er maar niet te veel/ geen moeite voor hoef te doen'. Kerwin heeft geregeld met intens verdriet gezegd “het duurt te lang voor ze. En dit zal straks hetzelfde naar jullie toe zijn” waarna we tranen lieten omdat dit een grote zorg van hem was en ik het hartverscheurend vond voor hem. Dat er tijdens de laatste maanden waarbij elke uur zijn laatste kon zijn er niemand is geweest die ons heeft bericht: ik wil hem nog een keer in de ogen kijken. Nog iets zeggen. Mag ik langskomen? De dag voor zijn overlijden ik een paar kaarten die thuis bezorgd waren meenam naar het ziekenhuis en hij een traantje wegpinkte en zei: ik heb mij weer zo eenzaam gevoeld. De enkele kaarten waren ook vrijwel altijd van dezelfde. Ik ben dan ook zeer dankbaar dat hij van zoveel, veelal onbekende, mensen tijdens de crowdfunding support en betrokkenheid heeft mogen ervaren. Ondanks dat hij dat ook altijd ongemakkelijk en moeilijk heeft gevonden en we dit zelf natuurlijk nooit hadden gewild te moeten doen. 

Emoties vreten zo veel energie

Vrijwel iedereen doet overkomen of het allemaal (weer) gewoon is. Het de normaalste zaak van de wereld is dat ik alles in m'n eentje run, ons zoontje straks naar school gaat en hij en ik nog meer geconfronteerd worden met het verlies. We dingen ondernemen en niet hele dagen huilend thuis zitten. En het vooral gewoon is dat we op visite komen en hun (gezins)geluk delen. S’ avonds als ons zoontje op bed ligt komen de tranen. Het zijn te veel voorbeelden om op te noemen. Ik kan schetsen hoe gisteren is geweest en daarmee symbool staat voor hoe ik eigenlijk alle dagen ervaar:

-        Moe: Ik ben mentaal en fysiek moe maar de zorg, het plezier maken en opvoeden van ons zoontje blijft onverminderd doorgaan. Zonder iemand die het even overneemt. Ook na jaren slaaptekort, stress en verdriet. Hoe heeft Kerwin met non-stop pijn en behandelingen, heftige bijwerkingen, immens verdriet en vermoeidheid het in hemelsnaam 3,5 jaar volgehouden?! Dat ongeloof en diep respect gaat zo vaak door mijn gedachten en geeft kracht om door te zetten.

-        Boos en onmacht: Ik lees in de krant over een prof. voetballer met pijn in zijn buik die meteen een scan en operatie krijgt omdat het kanker bleek te zijn en dus meteen serieus is genomen. Mijn boosheid dat dat bij Kerwin niet het geval is geweest en de ‘wat als’ vragen die altijd sluimeren borrelen op. Of het nu een (medisch)krantenartikel is, een bejaard echtpaar of een wielrenner die voorbij komt. Het geluid van een ambulance, het zien van een camper of het eten wat hij lekker vond. Als ik hoor of lees over mensen die hun leven, of erger nog die van een ander, vergooien. Het: Wat als? En waarom hij/wij? zitten genadeloos in mijn hoofd.

-        Niet kunnen delen: Bij de kindergym blijkt wat een plezier ons zoontje heeft en hoor ik de analyse van de fysio aan die ook signaleerde dat hij werkelijk alles hoort en de kleinste dingen signaleert. Ik had dit graag met zijn vader willen delen. Ik ben in mijn eentje trots op hem. En dat is geen uitzondering. Het is meermaals per dag dat ons zoontje iets doet, zegt of meemaakt dat Kerwin ook had moeten en willen horen, zien of weten. 

-        Flashback: Minimaal een keer per dag heb ik wel een flashback van het leed wat Kerwin al die jaren heeft doorgemaakt of zijn overlijden. Het is met geen pen te beschrijven. Vaak random doemt het op. In de auto, tijdens het eten, in de winkel of in bed. Het doet letterlijk zeer in mijn hart.

-        Overal confrontaties: Op visite kan ik de koetjes en kalfjes verhalen die over en weer gaan lang aanhoren. Of vaak onbedoeld langs mij heen laten gaan want ik ben er met mijn hoofd gewoon niet bij. Maar op een gegeven moment is er een emotioneel limiet bereikt. Want de verhalen die ik hoor en de interactie die ik zie benadrukken ons gemis en verlies nog extra.

-        Missen man en vaderfiguur: Ons zoontje zit ook zichtbaar 'in de knoop' en wil weg, rust opzoeken. We gaan een rondje met zijn fietsje over de heide in de buurt. We lopen op een prachtig stuk en realiseer mij dat ik normaliter was blijven zitten maar daarmee aan mijn eigen behoefte en gevoel voorbij zou zijn gegaan. Nu door ons zoontje was ‘geholpen’. Hetgeen Kerwin ook zou hebben gedaan. Ik mis onze samenwerking, zijn daadkracht, zijn stem, de tik op mijn billen "kom we gaan An".

-         Verdriet voor 3: Ondertussen komt de zon mooi door de bomen en zegt ons zoontje te gaan ‘mountainbiken’ over de boomstronken. Kerwin zijn droom om samen met hem te doen. Ik weet het niet alleen maar zie ook voor mij hoe Kerwin had genoten van het moment! En hoeveel leuker het voor ons had geweest met hem. Ik voel intens verdriet voor 3 en voor Kerwin in het bijzonder want ik mag er ten slotte nog van genieten. Mijn emoties zitten so wie so continu hoog en vreet energie. Van bellenblaas, muziek, artikelen in de winkel, onze tuin, tv programma's, een locatie waar we langsrijden, een zonnige of juist regenachtige dag, alleen zijn of juist samen met anderen, vrijwel alles triggert mijn gemis en verdriet op het moment.  

-        Niet kunnen genieten: Bij terugkomst is er iemand die nog even onbewust inwrijft hoe leuk het is dat ons zoontje zich straks op de basisschool zo snel gaat ontwikkelen. Ondanks dat ik eerder al had uitgelegd dat dat juist niet iets is waar ik naar uitkijkt omdat het een nieuwe fase betekent die ik niet kan delen en Kerwin enorm graag had meegemaakt. "ja maar...". Hoeveel moeite ik ook doe om begrepen te worden hoe ik het leven nu ervaar en wat belangrijk voor mij is, ze kunnen het niet begrijpen want het treft ze niet persoonlijk. Ik begin het op te geven. Voel mij eenzaam.

-        Gebroken hart: Er vertrekken mensen en even ben ik met ons zoontje alleen en vraagt hij “waar is papa?” Slik. Hij weet het wel maar ik leg hem nog eens rustig uit dat papa tot groot verdriet van ons allemaal niet meer kan komen en waarom. Het breekt mijn hart meermaals per dag dat ik dit soort antwoorden moet geven en de teleurstelling en het verdriet op zijn gezichtje zie. En er niks is dat dat kan wegnemen. Hij besluit bij een andere papa een knuffel te gaan halen. Als vervolgens iemand nog nonchalant over de aanstaande verjaardag begint, wat al heel gevoelig ligt, loopt mijn emmer over en trek mij terug. Gevolgd door veelal verbaasde blikken 'wat is er nu ineens? Ik zeg toch niks verkeerds?'.

-        Eenzaam: Eenmaal thuis ben ik door vermoeidheid en hoofdpijn kort af tegen ons zoontje die naar bed moet. Waar ik mij vrijwel meteen weer schuldig over voel want hij verdiend dat niet. We kijken op zijn verzoek nog wat filmpjes van papa Kerwin waarna ik alleen op de bank plof. Juist de momenten waarop je je partner, die verbonden- en geborgenheid, zo hard nodig hebt. Het zo tastbaar wordt hoe graag ik hem nog even vast had willen houden, tegen hem aan had willen liggen en dingen met hem gedeeld. 

Ons kleine mannetje

Ik merk dat ons zoontje geregeld neerslachtig is en nooit meer zo uitbundig als voorheen. Hij lachte veel en was een gezelligheidsmens, nu heeft hij vrijwel nergens zin in om naartoe te gaan, geeft hij vaak aan dat hij moe is en hoor ik zijn uitbundige lach alleen nog als ik hem aan het kietelen ben. Ik begrijp hem wel want wat heeft hij op deze manier voor band met mensen of wat levert het hem op? Ondanks dat hij zich dat niet letterlijk realiseert is het meer zelf pijniging door het zien van andere waar het leven gewoon verder gaat en er toekomst is. Het zien van vaders en hun kinderen. En helemaal op visite zit hij er met zijn neus continu bovenop. Zijn hersentjes zijn in de war en ook moe van alle spanning afgelopen jaren, veranderingen en verdriet. Het liefst schuilen we alle twee voor deze orkaan. Maar deze heftige storm woed voor ons helaas altijd. Er is geen ontkomen aan en vergt zo veel van lichaam en geest. Hij moet aanzien dat kinderen papa roepen en aandacht krijgen. Hij moet het alleen met mij doen. Degene die nu ook niet echt de energiekste en vrolijkste is. En tegelijkertijd lijkt er niemand meer te zijn die erbij stil staat dat het voor hem heel verwarrend en verdrietig kan zijn. Ons zoontje heeft met zijn 3,5 jaar zelf het initiatief veelvuldig genomen en het voorbeeld laten zien als we op visite waren. Iemand bij de hand pakken en ergens heen lopen of op schoot kruipen. Maar het was altijd van korte duur. Daar was altijd de tussenkomst van andere kinderen, volwassen gesprekken of zelfs de mobiele telefoon. Inmiddels probeert hij het niet meer. "Ons verdriet en behoefte gaat op in de ruis, in het lawaai, in het gedoe van de wereld".

Hij wil inmiddels ook buitenshuis filmpjes van papa kijken. Helemaal na het zien van andere vaders. Hij haalt juist dan of onderweg naar huis herinneringen op. Of verteld hij hele fantasie verhalen over wat hij met papa Kerwin heeft gedaan of gaat doen. Hij heeft zelf bedacht om zijn papa “papa Kerwin” te gaan noemen, hoogstwaarschijnlijk om zo het onderscheid te maken en de zichtbare teleurstelling bij zichzelf te voorkomen met vrijwel iedere man in onze omgeving die ook papa heet. Maar zijn papa nooit door de deur zal komen. Zijn papa er niet is om te stoeien of hem even op schoot te trekken en het belangrijke geborgen gevoel geeft. Hij is met, bijna 4 jaar oud, al tot de conclusie gekomen dat hij alleen mij (en opa en oma's) heeft waar hij op kan bouwen. En iedereen dus zomaar weg of dood kan gaan dan is je binden aan anderen uberhaubt heel moeilijk. Dat vind ik heel pijnlijk. 

Hij heeft en kan niks met appjes of mooie woorden. Kinderen en uiteindelijk iedereen heeft alleen iets aan daad bij het woord voegen. Bijna niemand die interesse toont naar hem toe. Uit eigen beweging momenten creëert om even die onverdeelde aandacht aan hem te geven om hem te laten voelen dat hij niet vergeten en om hem gegeven wordt. En dan is 6 maanden op een leven van 4 jaar een hele lange tijd! En juist in tijd van verdriet, onveiligheid gevoel en sociaal-emotioneel peuter/ kleuter ontwikkelen het een gemiste kans om iets in het leven van hem te kunnen betekenen. 

 

Voor mij is het continu balans vinden in hem met tegenzin op sleeptouw nemen maar tegelijk niet voorbijgaan aan zijn gevoelens en behoeften. Op het moment vindt hij bijna geen aansluiting bij volwassenen omdat die aan zijn emoties voorbijgaan/ geen besef van hebben maar ook niet bij de kinderen die, zelfs op deze leeftijd schijnbaar al onbewust, op een ander gevoel- en ervaringsniveau kunnen zitten. En hij door de Covid-beperkingen vooral volwassenen gewend is. Hij speelt wel en doet zijn ding maar dat wil niet zeggen dat hij zich ook oké voelt en die gevoelens zelf ook niet altijd kan duiden, laat staan ernaar handelen. 

Ik heb Kerwin beloofd dat de geschiedenis zich niet zal herhalen. Blijven kijken, niet veroordelen en niet voorbijgaan aan zijn emoties. Begrip, uitleg, onverdeelde aandacht en liefde geven. Het is een alert en sensitief mannetje die werkelijk alles onthoudt. Hij heeft recht op erkenning en om gezien te worden zodat hij (later) niet met het uiten van gevoelens of zichzelf in de knoop komt. Uiteraard met altijd in het achterhoofd dat ik dingen niet voor hem in moet vullen. Het voordeel is dat hij al een goede woordenschat heeft. En wat volgens de psycholoog heel bijzonder is dat hij al emoties kan benoemen en zich veilig voelt dat geregeld te doen bij mij. Door sport- en speloefeningen merkte zij op dat hij goed is in oorzaak en gevolg te begrijpen en een oplossend vermogen heeft. Dat hij zich terugtrekt op het moment dat prikkels, emoties en onzekerheid hem te veel worden is daarvan een goed voorbeeld. Samen met wat ik vertel over zijn gedragingen is het plaatje helder. En heb ik mijn antwoord op de vraag uitchecken of accepteren. Want waarom zou hij (en ik) wel ergens heen moeten waar hij geen zin in heeft als andersom de inzet naar hem er ook niet is? Kan ik ons beetje energie beter anders besteden. Waar ik het voor mijzelf vast wel geaccepteerd zou hebben heb ik nu ook de verantwoordelijkheid voor hem. Het is mijn taak om meer voor ons op te komen. Omgaan met mensen waarbij hij en wij voelen dat we worden opgenomen, overeenkomstige waarden hebben en vooral waar hij echt op kan rekenen. Wij ons prettig en niet ‘disconnected’ bij voelen.

Lichtpuntjes

Deze blog is niet echt positief geladen maar dat is mijn leven nu ook gewoon niet. En besef ik dat ik niet altijd van mijn eigen referentie uit mag gaan. Iedereen past zijn referentie schijnbaar op zijn eigen leven, opvoeding en kennis aan. En ja dat is in onze leeftijdscategorie met wat andere prioriteiten. Misschien wil ik wel te graag, ben ik gefrustreerd en bang voor de toekomst. Ben ik verwend met een communicatief goede, complementaire en actieve relatie. En moet ik er op vertrouwen dat onze zoon in de loop van zijn leven voor hem waardevolle mensen om zich heen verzameld. Een vogel vertrouwd ook niet op de tak waar hij op zit. Hij vertrouwd op zijn eigen vleugels. 
En uiteraard zijn er mensen die iets liefs hebben gedaan. Dat zie ik gelukkig ook. De opa en oma’s doen met liefde waar ze goed in zijn en kan ik mij geen betrokkenere collega’s en werkgever wensen. Krijg ik support bij de gesprekken met de notaris en komt een buurman even checken of het goed gaat en geeft een mooie steen die zij in hun vakantie, met Kerwin in gedachten, hebben gezocht. Ontvangen we kaartjes en zijn we te eten gevraagd. Staat een oud-collega en een onbekende verderop buurvrouw spontaan met avondeten op de stoep. Biedt een vriendin aan vrij te nemen zodat zij wel op de verjaardag van ons zoontje zal zijn. Bedenkt mijn nichtje en haar vriend leuke activiteiten als helpen pizza bakken. Het raakt mij allemaal. Door jezelf een eerlijk antwoord te geven op de vraag: Hoe zou ik het vinden als het mijn kind/ partner had getroffen? Samen met wat assertiviteit kan je een heel eind komen. En komt er na een dag het gevoel te hebben dat niemand er ook maar iets van begrijpt een mailtje binnen die de spijker op z’n kop slaat en mij even het gevoel geeft niet alleen op de wereld te zijn. 

Lieve Anika, ik vroeg mij af of je het vol houdt, of je überhaupt in staat bent je huis op orde te houden. Of je je al 1 % beter voelt maar waarschijnlijk nog niet. Veel te kort geleden voor zo’n traumatische gebeurtenis. Hoop zo data je veel steun krijgt van familie en vrienden. Waar het op neer komt, is dat je het wel allemaal zelf moet doen. Zie daar dan maar een zin of energie voor te hebben. Ppffttt… zo zwaar!...

Ik neem aan dat je nog niet terug aan het werk bent. Het neemt nogal wat tijd om nieuwe doelen in je leven te vinden naast je zoon de leukste jeugd mogelijk te geven. Ik hoop zo dat er inmiddels ook wat leuke moment op een dag tussen zitten. Je zoon zit wel in een leeftijd dat ze erg grappig uit de hoek kunnen komen…

Nou lieverd, Ik wens je kracht en sterkte Anika, het is een Megaklus!

Foto uit 2017 in de door Kerwin zo geliefde bergen en voor alle ellende begon. Ik schreef er toen op sociale media bij: Close to heaven, down to earth...

Toen Kerwin en ik boven waren sloot de skilift vanwege extreme weersomstandigheden en baande we samen een weg naar beneden. Nu moet ik alleen. Het hangt tussen de foto's in de woonkamer. Als ik ernaar kijk is dit hoe het voelt. Koud, grillig en eenzaam. Het voelt als een lange weg te gaan met weinig kleur. Het enige dat op deze foto er nog niet was is het warme, kleine handje van onze zoon in de mijne. 

Instagram: @Kerwinvm