46. Leven na de dood

Het is nu bijna 4 maanden geleden dat mijn man Kerwin is overleden. Bij deze zin rollen de tranen al over mijn wangen. Het voelt zo onrealistisch dat dit hem en ons is overkomen. Dat dit op 3- en 34-jarige leeftijd nu het leven is van ons zoontje en mij. We gingen ‘van de top van de wereld naar een plek waar we niemand kennen’.

Ik ervaar zelf veel gemis en verdriet. Maar het meest nog heb ik plaatsvervangend verdriet voor Kerwin en ons zoontje. Het blokkeert en verteert me elke dag. Omdat ik weet hoe graag Kerwin wilde leven en zo enorm genoot van het vaderschap. Mijn gedachten gaan dan naar alles wat voor ons nog komen gaat en hij zal missen. En hoeveel tijd, aandacht, activiteiten en liefde ons zoontje en ik mislopen. Ik zie vader en zoon al (wild)kamperen. Ravotten in het water, dagen niet douchen en vuur maken. Samen sporten, tuinieren, raketten knutselen en onverantwoorde dingen doen. Lachen, dollen, plagen. Rationeel weet ik dat mijn empathisch vermogen mij op dit vlak in de weg zit maar ik kan het niet uitschakelen. Buiten dat worden we met vrijwel alles elke dag herinnerd aan het gemis. Het letterlijke verlies van Kerwin als persoon maar ook alle facetten die aan hem en ons samenzijn kleven.

We waren al lang samen, zo veel gedaan en van de omgeving gezien dat werkelijk overal herinneringen en nu dus ook confrontaties zijn. En als het niet iets is waar we ooit geweest zijn of gedaan hebben is het wel iets dat nog op ons verlanglijstje stond om samen te gaan doen zodra het qua Covid, fysieke gesteldheid en/ of de leeftijd van ons zoontje (weer) kon. Reclame billboards van een drankje dat we in de vakantie dronken die mijn gedachten laten afglijden naar hoe ik de vakanties nu zou moeten vormgeven. En wat hij en wij samen nog allemaal hadden willen zien en van genoten zouden hebben. Eén van zijn fietsen die weggaat doet, ondanks dat het een mooie bestemming krijgt, enorm zeer. Het is niet de fiets, niet het materiaal maar het stuk identiteit. De herinneringen resulteren in krengende gedachten van wat we nog allemaal gedaan en beleefde zouden hebben met. De vragen die bij mij opkomen over het onderhoud van de tuin of technische dingen in huis doen de nadruk leggen op dat ik ook alle praktische zaken in mijn eentje moet regelen. En doen mij vaak als iets niet lukt, tot verbazing van ons zoontje, ineens in tranen uitbarsten. Het alleen op visite gaan waardoor er een nieuwe dynamiek heerst. Verhalen van andere horen die dingen met hun zoons/ gezin ondernemen die ik ons ook graag had gegund. Niemand thuis om verslag aan te doen, te overleggen of samen trots te zijn. De roofvogels die ik onderweg in de auto nu in mijn eentje spot en mijn gedachten laten gaan naar de plannen hoe we ons verdere leven wilde gaan leiden maar nu financieel, praktisch en/of emotioneel onhaalbaar zijn geworden. Dat we nu zonder hem lopen te struinen door het bos. Dat alleen de naam van ons zoontje en mij op kaartjes staat en ik alleen mijn naam en telefoonnummer opgeef op formulieren doen mij met de neus op de feiten drukken dat ik de enige ouder en hoofdverantwoordelijke voor zijn geluk en welzijn over ben. Daardoor altijd aan moet staan en initiatief moet nemen. Er geen partner is die even inspringt of overneemt in de verzorging en opvoeding. En ik er dus alles aan moet doen om gezond oud te worden. Tegelijk beseffende dat het geen garantie oplevert is beangstigend. Ik ben al meer bewust van mijn lichaam die veranderd en (vreemde) gebreken vertoond. De enkele uren slaap per nacht zullen daar ook niet positief aan bijdragen. Geregeld heb ik het idee om alles wat ik niet meer nodig heb (borsten, baarmoeder, blindedarm, wat kan ik nog meer missen?) eruit te laten halen. Het kan ten slotte alleen maar gezeik opleveren. Dat heb ik van heel dichtbij moeten aanschouwen en gaat nooit meer van mijn netvlies en grijpt mij dagelijks naar de keel.

Kon hij de warmte en de liefde nog maar voelen

Het is niet mogelijk om je in te leven in wat Kerwin heeft moeten doorstaan. Aan extreme pijn, verdriet, onzekerheid, behandelingen, onderzoeken, blijvende bijwerkingen, stress en angst. Als je jonge kinderen hebt probeer dan eens in te denken hoe het is als je kind langere tijd zonder enig contact weg is. Je niet even bij hem kan kijken als hij slaapt, niet weet wat hij nu aan het doen is en hoe het met hem gaat. Kerwin heeft deze onzekerheid en verdriet x 1000 ruim 3 jaar lang moeten verdragen en op zijn sterfbed alles wat hem lief was moeten laten gaan. Niet wetende hoe het ons zou vergaan. Er niet meer voor ons kunnen zijn. Niet kunnen ingrijpen, niet kunnen troosten, geen plezier meer kunnen maken. Het is ondragelijk.

Kon ik hem maar laten zien hoe we het nu doen. We hem heel erg in ons leven aanwezig laten zijn. Dat zijn energie, foto’s en voorwerpen die doen herinneren nog zijn zoals ze waren. We een heel mooi plekje in de woonkamer hebben gemaakt voor hem. De handgemaakte urn in alle opzichten zo treffend en mooi is geworden. En er altijd een vers geplukt of gekocht bloemetje door ons zoontje naast zijn foto pronkt. Kon ik hem maar vertellen hoe ziek ons zoontje en ik zijn geweest door Covid en het dus zeker goed is geweest dat wij ons aan de maatregelen gehouden hebben en mensen die dat niet konden/ wilde buiten de deur hielden. Kon ik hem maar laten weten dat ik een mooi boek met de meest uiteenlopende feitjes en weetjes over hem aan het maken ben en dat ons zoontje meermaals per dag en elke avond in bed het over papa heeft. We dagelijks filmpjes van hen samen kijken. Dat het tuinieren, zijn hobby en rustmoment, nu de mijne is geworden. En er op de prachtige Veluwezoom een herinneringsbankje komt te staan op een plek met een verhaal en uitzicht dat niet beter gekozen had kunnen worden en hij prachtig zou hebben gevonden. Het niet kunnen delen doet heel veel pijn en verdriet. Had ik dit alles maar geweten en hem al kunnen vertellen en verzekeren. Had ik dat bankje maar met hem besproken en hadden we samen van het uitzicht kunnen genieten. Al was het maar heel even. Kon hij de warmte en de liefde die uitstraalt van wat we doen maar voelen. Hij verdient het zo!

Die diepere connectie zal ik nooit meer ervaren 

Soms deel ik mijn gevoelens met mensen en vertel waarbij ik hem mis, wat ik nog had willen delen of gewild had dat hij zou hebben ervaren. Dat de tuinborder is gerepareerd en de door hem nog verpotte hortensia’s Annabelle zo mooi in bloei staan. De berichtjes van mensen dat de zonnebloemen van de uitvaart bij ze bloeien en er aan hem gedacht wordt. Of de AZ-rugtas die ons zoontje vol trots draagt en de nieuwe kleertjes die ik voor hem koop. De vele (fantasie)verhalen die ons zoontje verteld die de afgelopen maanden ook weer wijzer is geworden. Kon hij nog maar genieten van dat ons zoontje zo vrolijk wordt van meehelpen koken en dat we vol trots en met liefde het voor hem neer hadden kunnen zetten. Of het kunnen delen dat ons zoontje na een val bijna dezelfde hechtingen in z’n kin had als wij beide hebben. En ik niet naar mijn gevoel had geluisterd en daar dan zo van baal en aan hem denk. Buiten onze eigen belevingen wil ik ook ander nieuws delen over de wereld. Nieuwe weetjes over de ruimte, het milieu, technische snufjes die hij zeker interessant had gevonden. Een wolf die gesignaleerd is vlakbij ons huis, De Tour du France en andere wielerkoersen waar van alles in gebeurd en zo kan ik nog heel lang doorgaan. Als men dan dingen zegt als: “maar dat is toch niet het belangrijkste” of "hij heeft in ieder geval geen pijn meer". Dan is dat voor mij wederom een bevestiging dat ‘ze’ het niet begrijpen. Kerwin zou het begrepen hebben. Ik voel mij eenzaam. Niemand die de diepte van het verdriet kan voelen. Ik denk vaak aan een hutje op de hei met onze zoon, een moestuin en een paar diertjes. Weg van alles. Niet proberen uit te leggen wat mensen toch niet kunnen begrijpen. Geen teleurstellingen. Want nee het is misschien niet het belangrijkste maar wel mijn gevoel. Mijn gemis dat jij niet (onder)kent. Of eigenlijk is het wel het belangrijkste want ik mis hem niet alleen met vakanties of alle ‘eerste keren’ het zijn juist alle ‘kleine’ ervaringen die het leven maken. En die zijn er elke dag, de hele dag. Alle ‘kleine’ momenten zijn samen het grote geheel. Die maken dat je samen bent. Uit dat er nog zo veel behoefte aan het willen delen is blijkt de grote van de liefde en verbondenheid. Als ik tegen Kerwin zei hoeveel ik van hem hield waren zijn woorden geregeld "dat is ons probleem".

Kerwin moest er niet aan denken dat ik een andere man zou krijgen. Dat hij mij zou moeten ‘delen’. Dat die man mij zou kunnen kwetsen en hij er niks aan kan doen. Dat degene- vast gescheiden en met kind(eren)- met eigen problemen en ‘rugtas’ aan zou komen terwijl ik al genoeg heb aan mijzelf en ons zoontje. Dat er nog meer dierbare tijd van ons zoontje afgenomen zou worden terwijl hij het al met één ouder moet doen. En hij die tijd, liefde en aandacht zo verdient.
Ik begrijp het. En zie het als een grote blijk van liefde. Dat de notaris koudbloedig in dikgedrukte letters bovenaan een document mij aanmerkt als alleenstaand en geen relatie doet mij zeer en verdriet. Ik dacht in eerste instantie zelfs dat het een fout in de brief was. Met het overlijden eindigt niet onze liefde en relatie. Ik zou er zelf ook niet aan moeten denken dat er een andere man op de stoel van Kerwin gaat zitten. Letterlijk en figuurlijk. Die dingen met onze zoon doet waar Kerwin een moord voor zou hebben gedaan. Iemand die ik moet leren kennen en vertrouwen.

Jaloers op andere gezinnen ben ik gek genoeg niet. Ik wil ook niet hun gezin, vakantie, leven. Ik mis gewoon Mijn man. Mijn beste maatje. De vader van en voor ons kind. Ik heb een enorm verlangen naar wij. Wij die bijna de helft van ons leven samen opgegroeide. Die, hoe cliché ook, elkaar goed aanvulde en van elkaar geleerd hebben waardoor we meer uit onszelf hebben gehaald. Degene die mij inspireert en die meedacht. De humor die alleen wij tweeën hadden. Thuis met minder ego en meer hart. Waar je je geborgen en vrij tegelijk voelt. Wij die elkaar zagen omdat we écht keken. En vooral diegene die niet alleen hoort wat je zegt maar ook snapt wat je bedoelt. Hij die op zijn minst net zo veel van mijn kind houdt als ikzelf en er onvoorwaardelijk voor hem zal zijn. Wij die alle grote ontwikkelingen en keuzes in het volwassen leven samen voor de eerste keer hebben doorgemaakt, deelde en groeide. Studietijd, zoektocht naar een ‘echte’ passende baan, samenwonen, huis kopen, de wereld en onszelf ontdekken, trouwen en een kind krijgen. Die diepere connectie zal ik nooit meer ervaren.  

Ik kan hem, ons, wat geweest is en de toekomstplannen die er waren dan ook niet loslaten. Het liefst houd ik alles zoals het was. In onze 'bubbel'. Ons zoontje niet verder opgroeien. Geen nieuwe fases die we niet kunnen delen met Kerwin en hij zo graag deel van had uitgemaakt. En hoop ik elke nacht stiekem dat ons zoontje wakker wordt zodat we samen verder kunnen slapen. 

De wereld gaat door zonder mij wat te vragen

We waren voor de komst van ons zoontje al goed op weg in het ontdekken en uitvoeren van ‘wat maakt ons intrinsiek gelukkig en hoe willen we leven’. Het ziek zijn heeft dat proces versneld. Puzzelstukjes vielen op z’n plek en behalve de ziekte zagen we geen beperkingen meer. Misschien bedoelt men dit met levenservaring. Met dichtbij jezelf komen wanneer invloed en afleiding van buitenaf minder waarde krijgt. Of ligt het eraan dat je dingen pas gaat zien als je er écht de tijd voor neemt. Kerwin wilde iedereen op het hart drukken dat je in het moment moet leven en alles draait om liefde geven en ontvangen. 

Wij leefden al nooit houterig volgens planning of verwachtingen. Wat andere veelal belangrijk vonden interesseerde ons- en mij nu- geregeld weinig en andersom. Wij hielden inkomsten en uitgaven niet keurig bij of rekeningen gescheiden. Als het kon deden we bestedingen en anders (nog even) niet. We hadden geen vaste schoonmaak- of boodschappendag. Geen strikte slaap- en etenstijd. We zijn geen 'Ouders van nu' of schematypes. Wat ons leven een stuk flexibeler en minder stressvol maakte. Bij cadeaus gaat het ons niet om de hoeveelheid, grootte of de kosten maar om de aandacht die er aan besteed is. We (ik in het bijzonder) had geen ambities 'waar wil je over 5 jaar staan' met werk. Als het maar voldoening bleef geven en een bijdrage leverde aan de maatschappij en de organisatie. Onze auto’s zochten we op praktische aspecten uit. Qua huisinrichting, uiterlijk en hobby’s waren we niet vatbaar voor trends, merken of wat andere hadden. In ons huurhuis hebben we uiteindelijk 4 jaar langer gewoond dan vooraf de bedoeling was (wat geregeld commentaar opleverde) simpelweg omdat het gewoon prima was. Een fijn huis, leuke buren, geen geld in stenen maar op de bank waardoor we alles konden doen waar we gelukkig van werden. Achteraf hadden we dat nog veel meer moeten uitbuiten. Vooral Kerwin hoefde onze belevingen en liefde niet te delen op sociale media en had geen likes van andere nodig om extra voldoening ergens uit te halen. Hij was altijd in het moment. Hij was ten volste aanwezig, niet bezig met wat anderen zouden vinden, wat we hierna zouden gaan doen of hoe mooi de foto was geworden. En was daarmee volledig in staat te genieten, alles in zich op te nemen en later tot in detail te herinneren.

Ik wil die manier van leven verder doorzetten. In staat zijn alle onbelangrijke dingen waar ik voorheen energie aan bestede of druk om maakte te laten gaan en kiezen voor het leven dat ík wil leven. Loyaal zijn aan mijzelf. Een manier van leven die Kerwin en ik voor ogen hadden als hij zou genezen of de ziekte onder controle was. Een gemoedstoestand die we optimaal hebben ervaren in Alaska. Je nieuwsgierigheid achterna en gaan waar het toeval je brengt. Een mooi weggetje links? Natuurlijk. Leuk dorp rechts? Naar rechts. Kilometers lang genieten van het uitzicht? Heerlijk. 

Er zit nog een te groot verschil in wat we doen en wie we zijn als je het mij vraagt. Dat laatste weten we vaak niet eens meer omdat we ons laten leiden door verwachtingen, sociale druk en gewenning. We denken steeds minder voor onszelf na. Dat vind ik zelf ook geregeld lastig in een samenleving als de onze. We leren al op school dat de maatschappij draait om hard werken, presteren en je aanpassen aan verwachtingen. Nergens leer je hoe je je eigen leven leidt. Wat jouw intrinsieke kernwaarden zijn. Toen ik vertelde dat ik had besloten dat ons zoontje maximaal 4 dagen per week naar school gaat (tenzij hij zelf anders aangeeft) als hij 4 jaar wordt (en dus nog niet leerplichtig) heb ik op één na geen enkele oprecht positieve reactie gekregen. "Maar iedereen gaat 5 dagen". Wat mij doet denken aan de uitspraak van kinderen 'ja maar hij' waarvan het tegenargument van opvoeders steevast is ‘dat is geen reden’ of ‘als pietje van de brug afspringt dan doe jij dat toch ook niet’. Dat ouders (stiekem) blij zijn als ze hun handen vrij hebben en school/ opvang een (groot) deel van de tijd en opvoeding voor zijn rekening neemt. Om vervolgens met regelmaat 'ohw het gaat allemaal zoo snel. Ze worden zo snel groot' te verkondigen. Kinderen ook in de vrije vakantieweken van papa en mama naar de opvang gaan. Ik sta dan met verbazing te luisteren en vraag mij af of ze zelf wel horen wat ze zeggen. Kijk! naar je kind, sta open voor de gevoelens van hem en vooral ook van jezelf, kies voor wat belangrijk is voor je geluk en levenslust. Thuis en tijdens het samen dingen ondernemen leert een kind ook spelenderwijs en maakt het tegelijk herinneringen voor het leven. Ga hutten bouwen met alles wat voorhanden is, doe simpele 'scheikundige' proefjes, maak zelf zeep, doe samen boodschappen of ga natuur schatten zoeken in het bos. Leg een eigen mini moestuint aan, maak een taart... Fulltime naar school (vaak aangevuld met opvang) en dagelijks moeten voldoen aan planningen en verwachtingen moeten ze nog lang genoeg. Hetzelfde geldt overigens voor de ouder zelf. Vind ik.

Haast, 'te druk' en materialisme is een uitvinding van mensen, een keuze, en bij deze heb ik besloten daar niet meer aan mee te doen. Wat overigens niet wil zeggen dat ik mij overal tegen afzet of niet hard voor iets wil werken. Ervaringen wil ik graag delen en adviezen met gegronde redenen prima aannemen. Ik wil mij alleen niet meer laten leiden door wat andere mensen vinden en al helemaal niet door wat als ‘gewoon’ beschouwd wordt. Dat heb ik ook moeten leren, van Kerwin vooral. Hij 'zit nog steeds op m'n schouder' om mij te helpen daarbij. Een fijn mens zei laatst iets tegen mij waardoor ik mij gesteund voelde in mijn eenzame gevoel. De eerste zin hoor ik vaker maar vaak uitgesproken als loze woorden en soms zelfs met toch enige onderliggende veroordeling. De laatste zin die deed het. “Doe vooral wat voor jou goed voelt, denk aan jezelf. De wereld gaat ten slotte ook door zonder jou wat te vragen".  

Waarom leef ik nog

Waar de rest gewoon hun leven heeft opgepakt (of eigenlijk nooit heeft losgelaten), ben ik de enige die dat niet kan. Ik mis de warmte en genegenheid. Ben fysiek en mentaal moe. Heb geen concentratie en motivatie, heb problemen met (gezond)eten en bewegen, huil elke dag en kan geen muziek aanhoren. Zorgen en liefhebben geeft mij zingeving in het leven en daarvan is de helft van de ene op de andere dag weg. De hoop die deed leven, het haakje om aan vast te houden en op de been te blijven is verdwenen. Genieten lukt niet meer. Ik probeer halsstarrig niet mee te sterven door iets betekenisvols te doen. Wat resulteert in dingen ondernemen met ons zoontje. Ik zie de dingen vaak door Kerwin zijn ogen, voel met zijn hart. Ik denk aan wat Kerwin ons gegund had. Wat hij gedaan zou hebben. Leven in het nu en af en toe buiten je ‘comfort zone’. Niet in het extreme maar dichtbij jezelf blijvend. Daarmee doe ik zijn leven meer eer aan dan met weg te kwijnen. Al is dat meer schijn dan dat het ook echt oké voelt. Ik doe het met mijn hoofd maar niet met mijn hart. Ik voel mij niet schuldig tegenover Kerwin maar voel intens verdriet. Bij alles wat we doen thuis of elders denk ik aan hoe leuk Kerwin het had gevonden. Hoeveel leuker het met elkaar zou zijn geweest. Op foto’s of als ik vertel wat we hebben gedaan klinkt het leuk maar ondertussen verteert het me tot misselijkheid aan toe. Mijn 'nieuwe' leven betekent dagelijks over grenzen gaan. Er zijn maar heel weinig mensen die dat door hebben of kunnen indenken. Verder heeft iedereen toekomstplannen, hebben het over koetjes en kalfjes, vieren feestjes en delen deze zonder schroom met mij. Ik neem ze natuurlijk niet kwalijk dat hun leven doorgaat maar wel dat bijna niemand nog het besef lijkt te hebben en bovenal niet even laat blijken dat er begrepen wordt dat het voor ons zeer pijnlijk/ moeilijk/ verdrietig zal zijn. En dat er niet over Kerwin wordt gepraat, ook niet tegenover onze zoon. Hij moet een groot trauma verwerken en het enorme gemis en dezelfde rouw met zijn kleine hersentjes en hart zien te behappen. Daar heeft hij hulp bij nodig. Door liefde en aandacht. Het niet weg te stoppen maar hem de mogelijkheid en bovenal het vertrouwen te geven er over te kunnen praten, er naar te vragen en een voorbeeld te zijn daarin. 

Het: "we zullen er altijd voor ze zijn!" trok Kerwin veelal in twijfel, het gaf hem stress en verscheurde hem als hij eraan dacht hoe eenzaam wij zouden zijn. Hoe goed bedoeld de woorden misschien ook zijn. Hij heeft gelijk gekregen. Onze definitie van 'er zijn' is anders. Dan ben je er op zijn minst op de bijzondere dagen en een beetje meer dan dat. Want als dat nu al niet zo is hoe is het dan wel niet over een jaar of 2. Iedereen gaat door met z'n eigen leven en blijkt er, op de opa en oma's en een uitzondering na, geen ruimte om proactief wat (meer) aandacht te besteden aan ons. Ondanks de stellig gedane beloftes aan Kerwin en dat raakt mij enorm. Niemand die eens in de twee, drie, vier, zes... weken een middag of avond investeert om een band op te bouwen met ons zoontje die dieper gaat dan als wij op visite komen. Schijnbaar wordt de behoefte en urgentie niet gevoeld en is hun leven al vol met werk en eigen gezin/ activiteiten. Dan kan ik, terwijl alles al op mij neerkomt, wel steeds het initiatief nemen maar het moet vooral vanuit liefde voor en empathie komen in plaats van op verzoek of gedreven door plichtgevoel. Dan gaat het voor mij, en ik weet ook voor Ker, zijn doel voorbij. Als ik denk aan de toekomst van ons zoontjes als enig kind met 1 ouder wordt ik heel verdrietig en kan ik alleen maar smeken dat ik gezond oud mag worden. Op zijn minst totdat hij zijn eigen liefdevolle partner en het liefst ook een eigen gezin heeft. Ik denk dat het goed zou zijn als we beseffen dat net als met een gewone wond een emotionele wond ook niet gladjes hersteld door de tijd maar door de zorg die (bovenal) onze zoon en ik samen maar óók degene om ons heen eraan (blijven) besteden. 

Ik moet toegeven dat ik mijn verdriet ook veel probeer te verbergen. Omdat onze zoon erbij is en/ of omdat er op dat moment of bij diegene toch geen ruimte is om het er over te hebben. Ook ons zoontje lijkt deze tactiek al te kunnen hanteren. Er wordt altijd gedacht dat jonge kinderen flexibel zijn en minder beseffen maar dat wil niet zeggen dat zij minder rouwen, minder het verdriet ervaren. Ik merk erg het gemis bij hem. Zowel fysiek als mentaal. Ik ben ervan overtuigd dat hij met de beperkingen van de ziekte en Covid maar wel met zijn papa oprecht veel gelukkiger was dan nu. Soms zegt hij het ‘verpakt’ maar geregeld zelfs letterlijk. En als je hem kent en bewust kijkt zijn er zelfs geen woorden nodig. Het breekt mijn hart! We kunnen zwijgen maar de pijn is er altijd.

Soms probeer ik mij te sussen met het idee dat we de mooiste jaren samen hebben meegemaakt. Hij haalde liefde uit de mensen die toonbaar wilde bijdrage aan zijn leven. Als ik opsom en foto’s zie van wat we allemaal gedaan en beleefd hebben de jaren voor de geboorte van onze zoon besef ik dat nog meer. En als ik dan, verplicht door ons zoontje, de vele filmpjes van de afgelopen jaren kijk dan zijn de eerste 3,5 jaar van het opgroeien misschien wel de leukste. Met een heerlijk nog onbevangen kind waar de ontwikkelingen zich in sneltreinvaart opvolgde.
Ook bekruipt mij soms de gedachte dat hem het e.e.a. bespaard wordt aan stress. We weten ten slotte niet hoe ons leven en de maatschappij er verder had uitgezien. Daarbij vind ik ‘de wereld’ nou ook zo leuk niet meer. Het ongenoegen over alles wat los en vast zit, het individualisme en materialisme wat zelfs in familiekringen doorwerkt en de ongekende agressie en opgefoktheid die er heerst. Ik kan mij nog maar met weinig mensen en het dagelijkse leven identificeren. Ik zal moeten toelaten dat dit alles bij mij hoort, voor altijd.

Het was eigenlijk niet de bedoeling de blog voort te zetten maar het is een fijne manier om mijn gedachten wat te ordenen, fungeert het later wellicht als naslagwerk en kan iedereen die dat wil een beetje meekrijgen hoe het ons vergaat. Al is het nooit echt in woorden uit te drukken en ben ik geen schrijver. Toen ik gisteren weer eens niet kon slapen sloeg ik- op aanraden van een lieve collega en een kennis- het boek ‘Je mag mij altijd bellen’ van Karin Kuiper open. Terwijl ik nergens geen concentratie meer voor heb ben ik niet meer gestopt tot 03.00 uur en pagina 85. Ik herken mij, tot nu toe, werkelijk in alles. Wil je de moeite nemen om mij, en hoogstwaarschijnlijk dus vele andere rouwende jonge ouders, beter te begrijpen dan kan ik dit boek aanraden. Verder kan je ons nog een klein beetje volgen a.h.v. het Instagram account: @Kerwinvm

‘Perfectie, luxe en meningen zijn vergankelijk, geniet gewoon een beetje van het leven’. Maak er wat betekenisvols van voor jezelf én voor anderen!

Uitzicht bij herinneringsbankje Veluwezoom