45. Ode aan mijn man

Daadkrachtig, avontuurlijk, eigenzinnig, sportief en een tikje filosofisch is Kerwin. Ik heb altijd bewondering gehad voor waar hij door eigen kunnen en grote doorzettingsvermogen is gekomen. 
Na een niet zo'n fijne basisschool, zijn steunpilaar (opa) die overleed toen hij jong was en hard nodig had, veel en hard werken begon hij in zijn twintiger jaren aan een HBO studie. Wat het begin was van een omgeving en tijd waar hij zich op zijn plek voelde en ontspande. Werk vond dat meer bij hem paste en bovenal ervoor zorgde dat hij het fysiek zware werk, wat hij van jongs af aan in weer en wind moest doen, niet meer hoefde uit te voeren. Heeft hij een lieve vrouw aan de haak geslagen ;) en veel van de wereld gezien waardoor hij er gaandeweg achter kwam wie hij nu eigenlijk was en wilde zijn. Hij ging verder waar de rest gebleven is. Liet los wat niet meer paste. In mijn ogen heel gezond en zou toegejuicht moeten worden. Ik hoop dat onze zoon hetzelfde gaat doen. 

Vrijheid is dat je je omgeving en anderen niet laat bepalen wat jij wel of niet kan. Wel of niet wilt. Niet laat bepalen wie jij (volgens hen) bent. Die vrijheid waar hij naar op zoek was en veel moeite voor moest doen verkreeg hij voornamelijk gedurende het ouder worden en de jaren met mij. De hokjes waar hij in zijn jeugd in geplaatst was en het gevoel het alleen te moeten rooien en opboxen, brokkelden langzaam af. De personen die daar wel aan vast hielden verdwenen mee onder het puin. 
Hij is geen kuddedier en onafhankelijk maar ontleende daarentegen veel waarde aan ons samenzijn. Met de geboorte van onze zoon was zijn leven helemaal compleet. Hij had zijn ultieme zingeving en voldoening gevonden. Vanaf geboorte merkte je dat werkelijk aan alles, hij ervaarde intens geluk en liefde. Tijdens de ziekte bleek dat eveneens. Er is niemand die zoveel over heeft om deel van ons leven uit te maken en die zo intens veel van ons houdt om zo veel leed en pijn te doorstaan als hij. Het team oncologen en verpleegkundigen zei letterlijk dat ze nog nooit iemand hebben meegemaakt die mentaal en fysiek zo strijdbaar was, die zo’n grote wil had om te leven als hij. Waarbij de liefde voor ons hem onmenselijke grenzen heeft laten verleggen.

Ja, hij had geregeld een uitgesproken, eigenzinnige mening of idee. Of ik er nu mee eens was of niet, ik was daar vaak jaloers op. Hij wist ten minste wat hij wilde en ging daar dan ook voor. Hij durfde te dromen én deze waar te maken. Onconventioneel, niet wachten tot de grote meute overstag was maar te geloven in zichzelf/ in ons en wat er mogelijk was. Soms buiten de comfort zone maar niet voorbij aan zijn kernwaarden. Moeilijk is iets anders dan onmogelijk. Moeilijk was voor Kerwin een aanmoediging om het wel te doen. Afwijzingen of tegenslagen maakte hem niet minder volhardend. Integendeel misschien. En zoals hij zelf zei deed hij niet aan politieke spelletjes, wat niet altijd handig was maar wel duidelijk en eerlijk! Hij waaide nooit met alle winden mee, je wist wat je aan hem had. Principes hebben is niet zo moeilijk maar je er aan houden is voor veel mensen niet weggelegd. Voor hem wel. 

Iedereen heeft behoefte aan waardering en gezien te worden. Door ervaringen uit het verleden hechte hij daar des te meer waarde aan. Als hij dat integere gevoel kreeg dan liet hij zijn hart spreken en had je een hele goede aan hem! Ik heb veel van hem geleerd. Zoals een minder afwachtende houding. Voor jezelf opkomen. Geloven in eigen kunnen en niet de mening of advies van een ander leidend laten zijn. Durven dromen én het daar vooral niet bij laten. 

Als hij zijn zinnen op iets had gezet dan ging hij ervoor. Zo ook voor mij toen we elkaar ontmoet hadden. Hij wist het gewoon ‘die wil ik, zij past bij mij’. Hij was trots en maakte mij zijn vrouw. Over het gaan studeren hadden vele hun twijfels maar hij liet zich niet klein houden en ging ervoor. Daar is moed voor nodig. Het bleek een geweldige set. 

Hij leerde letterlijk met vallen maar altijd vol goede moed weer opstaan skiën en genoot ervan. Van jongs af aan trok het land Alaska hem. Het liefst rondtrekkend met een camper. Geen echte aanleiding waarom, maar het was er. We realiseerde de reis van zijn leven. Iets dat na al dat dromen ook enorm kon tegenvallen maar het bleek alle verwachtingen te overtreffen. Sporten deed hij altijd vol overgave. Ook vond hij het belangrijk om onze voetafdruk op de wereld te verkleinen en ons later met minder maandlasten achter te laten. Keek naar mogelijkheden en zocht oplossingen voor de beperkingen. Hij gaat dan voor het hele plaatje. Liet zich niet door de vele mitsen en maren- waar wij Nederlanders altijd goed in zijn die te uiten- weerhouden. Alles waar hij met hart en ziel voor ging is nooit tegengevallen. Ik ben hem dankbaar dat hij mij daardoor ook meer uit mijn comfortzone heeft gehaald. Heeft laten ervaren dat je niet te veel van wat andere vinden of doen uit moet gaan maar vertrouwen op mij/ onszelf. Je niet moet wachten op anderen maar er zelf wat van moet maken. Van klein denken is immers nog nooit iemand groot geworden... 

Grenzen verlegd

Ook tijdens zijn ziekte kon hij geen "nee, dat kan niet" accepteren. Omdat het vaak voortkomt uit terughoudendheid en standaard protocollen. En bovenal omdat het ging over leven of dood. Ook hier heeft deze houding hem verder gebracht dan oncologen ooit voor mogelijk hielden. Maar ook veel energie gekost. Hij heeft bewonderingswaardig veel grenzen verlegd. Ik vind dat hij daar zo enorm trots op mag zijn. En dat ben ik ook enorm op hem! Hij heeft in 37 jaar zo veel dingen gepresteerd en ondanks de vele hobbels die hij moest nemen alles uit het korte leven gehaald wat mogelijk was. Iets waar vele hun hele leven ‘niet aan toekomen’. Als knikkers maar doorrollen van het één in het ander. Alleen rollen knikkers meestal niet omhoog... 

Ik ben zo enorm trots op hoe wij samen, zonder kinderopvang en met Covid-beperkingen, tot nu toe zo’n geweldig kind hebben opgevoed. Hij is onwijs slim in doen, denken en praten. Houdt van knuffelen en samen zijn. Is vrijgeviger en socialer dan menig ander kind dat we kennen van zijn leeftijd. En nee dat zeg ik niet alleen omdat hij ons eigen kind is. We horen dit heel veel terug van mensen die hem meemaken. Kerwin en hij waren de perfecte match! want wie beter dan een kind is oprecht, oordeelt niet, is speels en liefdevol. En Kerwin wist altijd precies wat Karsten nodig had en leuk vond. Ze waren vier handen op één buik. Eigenlijk meer dan dat want toen ik in de nacht van overlijden thuis kwam en onze zoon op dat tijdstip normaal overal doorheen zou slapen (meermaals zelfs door ambulancepersoneel en toeters en bellen in de kamer naast hem) werd hij nu huilend wakker toen ik net bovenaan de trap stond. Ik wilde het hem nog niet vertellen en vroeg aan hem wat er was. Hij had het, nog half slaapdronken, huilend over een hartje. Iets wat ik op dat moment niet kon plaatsen. Nadat hij daarna begon over dat hij het zo koud had en dat meermaals herhaalde terwijl hij gewoon warm onder de deken lag kreeg ik het te kwaad. Zonder dat ons zoontje het besefte wist hij wat er was gebeurd. Hij voelde het letterlijk. De connectie/ energie tussen vader en zoon overbrugt hiermee alle fysieke afstand. Het heeft enorm veel indruk op mij gemaakt! En de pijn dat ze niet meer van elkaar kunnen genieten ondragelijk.

Beste maatje

Het is bijzonder om te zien dat Kerwin en onze zoon ook veel overeenkomsten hebben qua karakter. Zo zijn ze beide heel graag buiten en in de natuur. Interesse voor bloemen, planten en diertjes hebben we onze zoon niet bij hoeven brengen het zat er van dreumes af aan in, net als bij zijn vader op wat latere leeftijd tot uiting kwam. Beide hebben een arendsoog voor details en het onthouden daarvan. Leven heel bewust. Ze hebben veel interesse voor techniek, de ruimte(vaart) en het bouwen met van alles. En zijn echte rommelaars en uitdagers/ plagers. Ze zijn graag onderweg en zoeken momentjes van rust op. Kunnen stellig zijn in dingen waarvan ik denk ‘choose your battles’ en kleuren het liefst niet binnen de lijntjes. Ons zoontje heeft de lange benen, de volle lippen, het schattige kruintje op zijn hoofd en het kleine kontje van z'n vader :) Ze zijn geen bourgondische eters en houden er beide van om 's ochtends rustig wakker te worden💕. 

Door onze ervaringen te combineren en omdat we over bijna alles op 1 lijn zaten wisten we, voor de geboorte al, hoe we ons zoontje wilde opvoeden en wat we hem mee wilde geven in het leven. Ik ben zo dankbaar dat door Kerwin we dit samen hebben kunnen leren en doen. Dat ondanks de dagelijks hevige pijnen, immense vermoeidheid en mentale uitputting Kerwin werkelijk altijd oprechte aandacht had voor onze zoon. Hij heeft in 3,5 jaar zo veel liefde, geduld, tijd en aandacht gegeven waar een ander 18 jaar over doet. Of die sommige kinderen tot groot verdriet niet eens ontvangen van hun ouder.

Doordat we al lang samen waren en over alles praatte weet ik ook nu wat Kerwin zou hebben gezegd of gedaan. Ik hoor hem dingen zeggen en weet zeker wanneer hij trots op mij zou zijn geweest. Of zou hebben gemotiveerd/ overtuigd om iets (niet) te doen. Dat is fijn. Ik neem hem letterlijk in hoofd en hart overal mee naartoe. Laatst kwamen we onverwachts langs een binnenspeeltuin met water waar enkele kinderen in aan het rennen en spelen waren. Ons zoontje had een lange broek aan en ik twijfelde of ik hem mee zou laten spelen. Ik hoorde Kerwin letterlijk: ‘Laat hem lekker. Als hij maar plezier heeft. Leuk man!’. Hij had gelijk. Ons zoontje had de grootste lol en een glimlach van oor tot oor. 

Dat ik monsters sta weg te jagen op de leuke en ongegeneerde manier zoals Ker dat een tijd geleden wederom weer zo goed en creatief had bedacht. Of als ik aan het einde van de dag wel eens kort af ben tegen onze zoon: ‘Anika, neem even de tijd en leg het hem uit’. Hij die mij terecht roept als we te veel suiker hebben genuttigd. Ik weet het wel maar soms heb je iemand nodig als stok achter de deur. 

Door zijn woorden, mening en kennis van voorheen helpt hij in het maken van keuzes nu. 

Hij was zo dankbaar dat ik hem de oprechte betrokkenheid, empathie en liefde heb gegeven die hij nodig had. Met dezelfde ogen als zijn opa naar hem keek. Dat het nooit aan mij gelegen heeft. Dat hij heeft uitgesproken wat hij graag wil voor onze zoon en mij. O.a. dat hij wil dat ik met hem onze speciale dagen blijf vieren. Hem laat ontdekken, zichzelf zijn en samen dingen gaan beleven. Hij mij altijd het gevoel heeft gegeven dat hoe ik er ook uitzag of wat ik ook deed ik altijd meer dan genoeg voor hem was. Overduidelijk de enige. Maar oo wat doet dit alles extra zeer nu.   

Nog lang niet klaar

Ik realiseer mij nu des te meer dat we verwend waren met onze ondernemende en complementaire relatie. Hij en wij hadden nog zo veel dromen en wensen die we zo intens graag hadden verwezenlijkt! Nu moet ik ze zelf gaan verzinnen en dat voelt in je eentje heel beperkt. Mede omdat ik überhaupt niet van die uitgesproken doelen en wensen heb als hij. Nu al helemaal niet meer. Waar we voorheen bijvoorbeeld (last-minute) de dakkoffer op de auto gooide, de auto vollaadde en gingen kamperen. Een verre rondreis gingen maken en we wel zouden zien waar we uitkwamen. We dagdroomde over verhuizen naar minder lasten, meer tijd, rust en ruimte, (vrijwilligers)werk en heerlijk samenzijn. Of vanuit huis de wielrenfiets pakte voor een prachtige 80km lange route die hij had uitgestippeld, zie ik dat nu niet zitten. Nu moet ik alles zelf uitdenken maar vooral het alleen uitvoeren zie ik tegenop. Qua energie, veel minder of gewoon niet leuk en als enige verantwoordelijke voor de zorg en het plezier van ons zoontje.

Met hoe bewonderingswaardig Kerwin de laatste jaren in het leven stond en deze jaren wist door te komen door dankbaar te zijn voor de klein dingen in het leven. Steeds zijn grenzen is over gegaan en de meest helse ervaringen en pijn enigszins wist te 'relativeren' om door te kunnen gaan in mijn gedachte, probeer ik nu kunstmatig ook dankbaar te zijn voor wat er wel is of is geweest. Zijn overlevingsstrategie is nu de mijne. Ook dat heb ik van hem geleerd. 

Zo waren onze trouwdag en Moederdag een maand na dato verschrikkelijk maar eigenlijk zijn alle dagen dat. Ik realiseer mij dat het niet veel had gescheeld of we waren nooit ouders geworden. Dat het ook een zegen is dat onze zoon er is en ik dus Moederdag mag vieren en ik Kerwin doormiddel van ons zoontje altijd bij mij hebt. De Vaderdagen zullen daarentegen nog een stuk verschrikkelijker zijn. Dat Kerwin mij ten huwelijk heeft gevraagd ondanks dat trouwen voor mij niet perse hoefde. Maar het één van de mooiste dagen van ons leven is geworden. Dat het gemis, verdriet en de krengende herinneringen voortkomen uit liefde, ervaringen en herinneringen die niemand ons meer afneemt, ons leven heeft verrijkt en ik nooit had willen missen!

Dit is tot groot verdriet hoe wij verder moeten, met Kerwin in hart en gedachten mee. Met de dood eindigt het leven maar niet de relatie. Voor altijd mijn man, voor altijd papa van onze prachtige zoon. Het zal dan ook geen rouwverwerking zijn maar op één of andere manier ‘ermee moeten leren leven’. Verwerking refereert aan dat het ooit klaar is maar helemaal met een (jong) kind dat nog zo veel groei en ontwikkeling en belevingen zal doormaken- waarbij we heel erg graag onze man en papa hadden gewild en kunnen gebruiken- zal het gemis en verdriet nooit weg zijn. 
Men kan zeggen dat er geen pieken in het leven zijn zonder dalen. Maar het dal van je geliefde en vader van je kind (op jonge leeftijd) verliezen is te diep om ooit helemaal te boven te komen, dat weet ik al wel. Zo diep dat je halverwege de beklimming terug omhoog je limiet hebt bereikt. Het zo mistig is dat er weinig van het uitzicht te genieten valt. Maar na alles wat Kerwin heeft gedaan om te mogen leven kan ik het nu niet maken om op de hoek van de bank te blijven zitten. Ik moet aan de klim beginnen en denk daarbij aan hoe Kerwin mij coachte tijdens beklimmingen op de wielrenfiets in Frankrijk. "Zoek je cadans. Bepaal je eigen tempo en ga in één tred omhoog, vooral niet afstappen". Ik mis zo erg dat ik niet meer bij hem in het wiel kan meeliften en dat hij mij altijd letterlijk en figuurlijk met liefde uit de wind hield!

Waar de tijd niks aan zal veranderen is de liefde die hij in ons gestoken heeft, de kennis die hij heeft overgedragen en de genen die hij doorgegeven heeft aan onze zoon. “Zolang ik dit leed bij jullie weg kan houden en op mijn schouders kan dragen doe ik dat” zei Kerwin geregeld. Doelend op het leed van je geliefde los moeten laten. Alleen verder moeten gaan. Hij heeft op alle fronten er werkelijk alles aan gedaan dit uit te stellen/ te voorkomen en tegelijk ons ook nog goed achter te laten. Ik ben hem eeuwig dankbaar voor deze opoffering! Er is geen grotere blijk van liefde dan wat hij heeft gedaan! 💔💖

Love Lives Forever!

    Instagram: Kerwinvm