41. Afscheid nemen - januari 2022

Elke dag hielden we telefoon en e-mail nauwlettend in de gaten in de hoop dat er bericht kwam dat de benodigde peptiden voor het vaccin binnen waren en Kerwin naar de kliniek kon afreizen voor behandeling. Voor de feestdagen bleek helaas niet haalbaar het werd behandeling van 6 t/m 13 januari met op de laatste dag het toedienen van hét eerste volledig gepersonaliseerde vaccin met peptiden. 

We reisde samen met ons zoontje 6 januari af naar de kliniek en vervolgens het appartementje waar we inmiddels voor de 3e keer kwamen. We brachten Kerwin die dagen naar de kliniek en tijdens de behandeltijd ging ik met ons zoontje de stad in. Er was genoeg te beleven voor hem en met zijn rode laarsjes in plassen stampen en duiven opjagen bracht veel glimlachen op mensen hun gezicht. Voor de laatste behandeldagen zouden mijn ouders overkomen. Deze dagen zijn het intensiefst en het langst dus konden we hulp goed gebruiken. Maandagochtend 10 januari gingen we zoals gepland nog een keer met z'n drieën naar de kliniek. Kerwin is vermoeid en heeft pijn maar dat is niet zo gek met zo'n gevorderde ziekte en alle behandelingen die hij onderging. Thuis masseerde ik zijn rug nog even tot hij opsprong en moest overgeven bij de wasbak. Dit keer zat er alleen bloed bij. Ik realiseerde mij meteen dat dit niet goed was en belde de kliniek. De arts was even niet bereikbaar en zou mij z.s.m. terugbellen. Inmiddels was Kerwin op de vloer gaan liggen en gaf hij meer helderrood bloed over. Alarmbellen gingen af en paniek sloeg toe. Ik belde de vrouw van het appartement en hoorde dat ze in de auto zat. Ik vroeg met trillende stem of ze in de buurt was want ik haar hulp nodig had. Ze was er snel. Inmiddels had Kerwin al een bak vol bloed overgegeven. Belde ik de ambulance en probeerde ik ondertussen ons zoontje af te leiden met filmpjes op de tablet. Daar trapte hij natuurlijk niet in. Ondertussen zei Kerwin toen ik een koude doek on zijn nek legde "dit was het dan An" een traan liep over zijn wangen en zijn gezicht trok steeds witter weg. Het zweten maakte plaats voor rillen van de koud en het bloed bleef maar komen. Ik vroeg de vrouw van het appartement of ze op ons zoontje wilde passen want mijn ouder zouden er pas over 1,5 uur zijn. Ze vroeg mij of ze ons zoontje mee moest nemen voor de ambulance er was. Ik moest zo snel nadenken, schakelen tussen man en kind en proberen de goede keuzes te maken. Ik besloot het niet te doen. Ons zoontje is erg pienter. Als hij door een vreemde mee wordt genomen naar een vreemde plek en zijn vader komt vervolgens niet meer thuis wat zou dat doen voor zijn beeldvorming en verwerkingsproces? 

De ambulancebroeders stormde inmiddels binnen en gingen in sneltreinvaart met allerlei infusen en meters aan de slag. Stelde mij vragen over wat hij heeft, wat er was gebeurd, waar hij behandeld werd en welke bloedgroep hij heeft. Normaal heb ik een heel boekwerk aan medische gegevens mee, nu natuurlijk niet. Al had dat weinig uitgemaakt nu ik alles in het Duits en een beetje Engels duidelijk moest maken. Het zag er niet goed uit en wordt bevestigd door de arts. Hij was aan het doodbloeden. Een tweede ambulance was inmiddels ook gearriveerd. Ik durfde mijn schoonmoeder niet met dit nieuws te bellen dus belde ik mijn zwager. Aan twee zinnen had hij genoeg. Hij zou zijn zus en moeder bellen en kwamen er aan. Kerwin werd met brancard letterlijk de ambulance in gerend waarna de deuren van de wagen dichtsloegen. Ik riep er achteraan dat ik mee mocht. Dat klopte maar in de volgwagen en ze moesten hem eerst zien te stabiliseren anders konden ze niet eens gaan rijden. Daar stond ik dan. Ik had hem in de consternatie geen kus meer gegeven en wist dat zijn wens is dat als hij zou overlijden hij de hand van ons zoontje en mij wil vasthouden. Nu lag hij daar 'alleen'. Ik was heel dichtbij maar ook zo ver weg. Ik kon er niet naar toe. Het leek erg lang te duren. Zouden we uberhaubt het ziekenhuis wel gaan halen? Ik bedacht nog om een telefoonoplader mee te grissen uit het huis en vertelde ons zoontje dat mama even mee zou gaan met papa naar het ziekenhuis en dat hij bij lieve Christa van het huis bleef. Opa en oma er ook zo aan zouden komen en dat we van hem hielden. We maken nog wat voetafdrukken met een plas water van de straat voordat er wordt gezegd dat we met gillende sirenes gingen vertrekken. Ik kuste mijn zoon, bedankte Christa nog 3x en riep naar de ambulancebroeder dat hij tegen mijn man moest vertellen dat ik mee was. 

Onderweg vroeg ik de chauffeur naar welk ziekenhuis we zouden gaan en gaf de info door aan Ker z'n familie en mijn ouders. Mijn ouders met de opdracht om direct met Karsten naar het ziekenhuis te komen. Het ziekenhuis was dichtbij en voor ik Kerwin kon zien was hij al naar binnen gereden. Ik moest buiten wachten want de overdracht vond plaats. Even later kwamen de ambulancebroeders naar buiten. Eén vermeed contact met mij en de anders met een ernstige blik en zucht dat ik nog even moest wachten. Ik interpreteerde dit als een heel slecht teken. Ik kreeg een dekentje om op de zitten en het duurde maar. Ik hield het niet meer dus toen de chauffeur, met wie ik in de volgauto zat, naar buitenkwam vloog ik naar hem toe of ik alsjeblieft naar binnen mocht. Dat had geen zin zei hij want mijn man was inmiddels naar de IC overgeplaatst, de arts zou mij zo komen halen. Ik heb mijn ogen gesloten, zittend op een stoeprand gebeden dat we in ieder geval nog even afscheid zouden kunnen nemen. Dat mijn ouders met ons zoontje op tijd zouden komen aangezien ze ook nog eens onze elektrische auto mee hadden waarvan de accu de afstand net aan zou halen. Dat het vredig voor mijn man zou zijn en hij zou weten dat ik hem niet in de steek had gelaten maar werd tegengehouden bij de deur.

Uiteindelijk werd ik geroepen. Ik moest naar de 5e verdieping en kwam voor twee grote geblindeerde blauwe deuren uit. Ik moest er plaatsnemen wat de deuren konden vanaf mijn kant niet open. Er kwam al snel een arts met ernstige blik naar buiten, of ik even mee wilde lopen. Ze zocht een kantoortje uit en stelde mij eerst wat vragen. Ik heb geen idee meer welke. Ze vertelde uiteindelijk dat Kerwin nog in leven was maar het er niet goed uitzag. Hij had een enorme bloeding die ze niet konden stelpen. Ze hadden hem wel adrenaline en bloed 'klontermiddel' gegeven in de hoop dat dat iets zou doen maar met zo'n grote bloeding en al zo veel bloedverlies was dat niet de verwachting. Tumoren zijn vaak zo sterk bebloed en hebben aderen all over dat je deze niet kan dichtbranden of afbinden. Ze vroeg om het dossier. Ik belde het ziekenhuis in Nederland en vroeg om de oncoloog. Die belde heel fijn snel en geschrokken terug. Is zoals altijd eerlijk en vertelde dat dit inderdaad heel ernstig is. Dat hieraan mensen met kanker overlijden en snel ook. Dat zij ook geen betere opties had dan het ziekenhuis al had uitgevoerd. Ik belde mijn ouders naar welke verdieping ze moesten komen en dat ze op moesten schieten zodra ze er waren. 

De blauwe deuren naar de IC gingen weer open. Kerwin lag in de eerste kamer dus ik zie hem meteen en rende naar binnen en pakte zijn hand. "Dit was het dan An, het is oké. Is mijn einde toch in het verdomde ziekenhuis". Hij is lijkwit, ogen grauw en heeft een opgezette buik. Heeft vier infusen in nek en armen, krijgt zuurstof en ligt aan de hartbewaking. Mijn hart breekt, dit is dan het moment van afscheid nemen. Hetgeen dat we wisten dat een keer zou komen maar dit scenario hadden we niet bedacht. Dat hij ook dit weer mee heeft moeten maken voor hij zijn welverdiende rust zou krijgen. We hadden inmiddels alles al tegen elkaar gezegd maar op dat moment wilde ik het gewoon nog een keertje doen. Nog één keer laten horen hoe trots ik op hem ben. Wat een geweldige vader hij is. Wat ik van hem geleerd heb en dat ik goed voor mijzelf zal zorgen en zal leven voor ons zoontje. Dat het hem aan niks zal ontbreken behalve zijn papa. Maar ik hem in hart en hoofd overal mee naartoe zal nemen. 

Op dat moment kwamen mijn ouders met ons zoontje binnen. Ongemakkelijk en in tranen stonden ze aan zijn bed. Ik knielde bij ons zoontje en vertelde hem met een brok in mijn keel dat de dokter papa niet meer beter kon maken. Ik probeerde het minimalistisch uit te leggen en mijn woorden goed te kiezen. Want hoe angstig zou hij nu wel niet (gaan) denken over bloed, doctoren en ziek zijn. Ons zoontje wil niks van de situatie en zijn papa weten. Normaal zijn ze niet bij elkaar weg te slaan maar ons zoontje komt nu niet bij hem in de buurt, kijkt hem niet aan en wil naar buiten. Begrijpelijk en hartverscheurend tegelijk. Kerwin vroeg of mijn ouders nog wat wilde zeggen, nu het nog kon. Kerwin drukt hen op het hart dat ze beter voor zichzelf en hun gezondheid moeten zorgen. "Mijn vrouw en kind hebben jullie meer dan eens nodig en jullie moeten het nog even volhouden voor mijn grote vriend. Het draait alleen om liefde". Af en toe vielen zijn ogen dicht of staarde hij en zijn buik zwol steeds verder op. Hij bleef rustig maar zei: "Ze komen te laat". Ik hield angstvallig mijn telefoon in de gaten. Zijn familie kwam op tijd. Staan sprakeloos bij zijn bed. Vroegen waar het wachten nu op was? "Op...zucht" meer woorden zijn niet nodig.

Kerwin zijn familie was er nog maar kort toen de arts, die een gastroscopie had gemaakt toen hij in het ziekenhuis arriveerde, kwam vertellen dat ze dachten dat het bloeden toch gestopt was en ze dus een CT-scan konden maken om te zien hoe het er verder van binnen uitzag. Voor we het wisten werd Kerwin weggereden, het zou een kwartiertje duren. Daar zaten we dan weer op de hal voor de blauwe deuren. Het kwartier ging voorbij, ons zoontje vermaakte zich ondertussen met het jatten van koekjes uit de tas van z'n tante en de knuffels die hij kreeg. Tot de blauwe deuren weer open gingen. Ik mocht naar binnen en hoorde de uitslag van de CT buiten de kamer. Conclusie: de situatie bleef, zoals verwacht, levensbedreigend. De kans op herhaling niet de vraag of maar wanneer en dan zouden ze de bloeding waarschijnlijk niet kunnen stelpen omdat hij de medicatie daarvoor al heeft gehad en deze bij herhaling derhalve minder effectief zouden zijn. Deze fijne arts die alle tijd nam sloot zijn verhaal wel af met een opsomming van positieve dingen. Zo had Kerwin geen bloed of lucht in zijn buik gekregen omdat het bloed via de maag er allemaal uit was gekomen. De opgezette buik kwam door de lucht dat hij in de maag (en later dus de darmen) had moeten pompen om een beetje zicht te krijgen tussen al het bloed tijdens de gastroscopie. Tevens waren Ker z'n longen en hart in goede conditie en is hij jong. Maar de vraag of hij nog gereanimeerd en beademd wilde worden was onvermijdelijk. Ik wist niet hoe Kerwin daar nu in zou staan dus gingen we de kamer in om het te vragen. Kerwin zijn antwoord: mijn doel was het gepersonaliseerde vaccin. Niet alleen voor mij maar ook voor de wetenschap en voor al die mensen die mij hebben gesteund deze kans te kunnen krijgen. Dus ja ik wil gereanimeerd en al ben ik niet meer bij kennis wil ik alsnog dat het vaccin gegeven wordt en gekeken wat het doet. 

Vanwege de uiterst kritieke situatie mochten mijn schoonmoeder en ik bij Kerwin blijven op de IC. Er werden, zelfs in Covid tijd, twee bedden extra op de kamer gezet omdat de arts ook het mentale plaatje meeneemt in de beste zorg voor de patient. Het zou erg goed zijn voor de verweking, de stress en dus herstel dat Kerwin zijn geliefde dichtbij heeft en niet alleen ligt. Mijn ouders, ons zoontje en de broer en zus van Ker gingen naar het appartement waar ze gelukkig konden verblijven. En de kamer op de IC werd verbouwd om het bed van mij en Kerwin tegen elkaar te kunnen zetten. We hebben vrijwel de hele nacht hand in hand gelegen. Bevestiging zoekende dat we er nog waren.