1. Wat voorafging

Nadat er weken aan klussen en verhuizen naar onze eerste koopwoning achter de rug waren en het met mij ook een stuk beter ging vanaf het tweede trimester van mijn zwangerschap gingen we met vrienden een week op fiets-wandel-relax vakantie in Frankrijk. Met mij ging het goed. Zelfs de Col du Galibier fietsen bleek met 26 weken zwangerschap prima te doen. Op de dagen dat de mannen gingen fietsen merkte mijn man- Kerwin- op dat hij niet goed in vorm was en tijdens inspanning op de racefiets geen voeding tot zich kon nemen. Thuis kreeg hij tijdens het eten ook meer last van zijn maag. Vreemd, dus even langs de huisarts. Kerwin belde mij na afloop op en vertelde dat hij maagbeschermers had gekregen die hij een aantal weken moest proberen. Mocht dat niet helpen dan zouden ze verder onderzoek doen. Ik hing op met een brok in mijn keel en waterige ogen. Stomme zwangerschapshormonen dacht ik.

De medicatie bracht verlichting maar de klachten waren niet over. Terug naar de huisarts. Met een cameraraatje kon hij in de keel en slokdarm niks afwijkends vinden. Ook het bloedonderzoek liet geen aanknopingspunten zien. Advies: nog even doorgaan met de maagbeschermers. De weken verstreken en inmiddels was ons zoontje geboren. Zo intens gelukkig dat we waren! Hij was mooi en bovenal gezond. De liefde die van mijn man afdroop vanaf het moment dat hij onze zoon in zijn armen kreeg staat op mijn netvlies gebrand.

De bevalling was niet echt van een leien dakje gegaan. Kerwin had gelukkig vakantiedagen opgenomen en nam samen met de kraamzorg met alle liefde de meeste zorg (lees: luiers) op zich. Zijn energieniveau ging echter merkbaar achteruit. We besloten dat hij een paar dagen in het logeerbed zou gaan slapen zodat hij wat nachten door kon halen. Toen hij daarna durfde te zeggen dat hij zo moe was heb ik hem toegeroepen dat IK toch degene was die bevallen was, borstvoeding gaf en gebroken nachten had. Die teleurstelling ging snel over in bezorgdheid. Heeft hij dan toch onopgemerkt een burn-out? Kan hij overtraind zijn? Ondertussen was ook de fysiotherapeut ingeschakeld omdat hij steeds meer last kreeg van zijn rug. En merkte hij op dat zijn maag af en toe leek uit te zetten, wat dan zichtbaar werd met een lichte zwelling aan de bovenkant van zijn buik. Terug naar de huisarts (tevens eigenaar van de praktijk). Blijkbaar vond hij een 33 jarige sportieve man, die in voorgaande jaren nooit klachten had gemeld en nu toch met vrij bijzondere klachten rondliep, geen reden voor verder onderzoek. Een verwijzing naar een diëtist werd uitgeschreven. Het voelde niet als de weg naar een oplossing. We aten gezond, hij dronk en rookte niet maar uiteindelijk hebben we toch een afspraak gemaakt. De zogenoemde ‘gespecialiseerde’ diëtist kwam na een paar weken met een plan van aanpak waarin ze even de visallergie en de ei-intolerantie vergeten was. Voor dit in mijn ogen standaard dieetplan, die ik zelf met logisch nadenken ook wel had kunnen maken, durfde ze 150 euro te rekenen. Ons idee werd bevestigd. Dit is niet de oplossing. Gewapend met foto’s van de bult op de buik en een flinke dosis irritatie aangeklopt bij een andere huisarts van de praktijk. Ze nam de klachten serieus, bloed en ontlasting werd op kweek gezet. Na twee weken zouden we de uitslag krijgen. Echter werd enkele dagen na het bezoek aan de huisarts de pijn te heftig. Kerwin wist niet meer hoe hij moest zitten of liggen. Ik kon het niet meer aanzien. Per slot van rekening op zijn verjaardag heb ik afgedwongen dat hij meteen door de huisarts gezien zou worden. Eenmaal aangekomen bij de praktijk bleek er een spoedgeval tussendoor gekomen te zijn en melde de assistent dat we een nieuwe afspraak zouden moeten maken. “Wat denk je zelf. Hij zit krom van de pijn op het bankje”. Op dat moment kwam de huisarts langsgelopen en realiseerde zich dat dit inderdaad niet langer kon. We werden aangemeld bij de spoedeisende hulp van het ziekenhuis.