34. Voor de 4e keer op de rand van de afgrond – mei 2021

De bestraling, de immunotherapie, het BCG- en Covid vaccin bleken tezamen iets te veel van het goede. De auto-immuun bijwerking Colitis (darmontsteking) speelde weer op. De energie liep Kerwin zijn lichaam uit. Hij had al geen reserves meer maar was inmiddels vel over been. “Ik kan niet meer. Ik weet niet waar ik nog de kracht vandaan moet halen behandelingen te ondergaan. Dit was het dan”. Ik weet niet wat ik voelde op dat moment. Al vond ik wel dat hij gelijk had en stond achter zijn beslissing. In hoeverre je het een beslissing kan noemen. Het wordt je min of meer opgelegd door je lichaam die niet meer verder kan. Het einde zou nu dan toch (weer) snel dichtbij komen. Ik berichte de behandelend oncoloog die meteen belde. Na alles wat hij al had ondergaan was Kerwin de eerste die mocht zeggen tot hier en niet verder. Wel vroeg ze hem nog 1 scan te laten maken. Om te zien wat de bestraling had gedaan en of er van binnen nog meer aan de hand was. Ze vermoede dat de colitis (darmontsteking) de grootste boosdoener was en dat ze die nog wel konden verhelpen. Het zou zonde zijn als Kerwin het na alles wat hij ervoor had gedaan het op bijwerkingen zou ‘opgeven’. Het was de eerste keer dat een oncoloog Kerwin heeft overtuigd in plaats van andersom. En ze had gelijkt. De bestraling had tumorkrimp veroorzaakt én de uitzaaiing in de lever die niet bestraald was was verdwenen. Dit duidde op het feit dat het immuunsysteem die tumor heeft weten op te ruimen door de afvalstoffen die uit de primaire tumor vrijkwamen. Daar ging Kerwin weer. Opgenomen en voor langere tijd aan de immuun modulerende medicatie om de auto-immuun reactie op zijn darmen onder de duim te krijgen en in de hoop dat de bestraling voorlopig nog even positieve doorwerking zou hebben op de tumor.

Hij knapte maar tergend langzaam op. Hij kwam bijna niet meer buiten en spelen met zijn zoontje ging niet meer. Zijn lichaam was het herstellend vermogen na al die jaren chemicaliën en spierafbraak verloren. Tevens liet een volgende scan nog wel lichte tumorkrimp zien maar ook een grote nieuwe uitzaaiing in de lever. De eerste uitzaaiing sinds diagnose. Deze was op de vorige scan nog niet gezien dus groeit in rap tempo en antikanker behandeling was gezien de darmontsteking (nog) niet mogelijk. Het einde kwam wederom snel dichtbij. Euthanasie kwam s ’avonds op de bank weer ter sprake en de rest van de nacht had ik het plafond gezien. Tot dat… de Spaanse oncoloog ons op het hart drukte er een MRI-scan van te laten maken. Hij sloot het niet uit maar geloofde niet dat het een tumor was. Inmiddels waren in Nederland ook vraagtekens gezet bij de conclusie. Er werd met spoed een plekje gereserveerd voor een MRI en kregen snel de uitslag. Het bleek een ontsteking van de lever te betreffen en dus geen nieuwe tumor. Vrijwel zeker veroorzaakt door het intensieve bestralen maar daarmee ook van voorbijgaande aard. Dit veranderde het perspectief weer met 180 graden en verklaarde ook waarom Kerwin zo intens vermoeid was. Zijn lichaam was een darmontsteking, leverontsteking én kanker aan het opruimen.