22. Viva la Spanja! – september 2019

Vrijdag aan het einde van de middag kregen we het verlossende telefoontje uit Spanje. Maandag zaten we in het vliegtuig. Met z’n vieren. Ons gezin en mijn schoonmoeder. Kerwin wilde niet zonder ons zoontje weg. “Ik kan niet zonder hem! Mocht het fout gaan wil ik zijn handje kunnen vasthouden en warmte voelen.”

De ochtend van vertrek zat Kerwin, inmiddels graatmager, onder de douche zichtbaar pijn te verbijten. Ik zei hem nogmaals dat het geen verplichting was om naar Spanje te gaan. En toen ik hem even later in de ogen keek en vroeg “weet je het zeker?” kreeg ik een flinke uitbrander. “Houd op met vragen! Ik heb mijn keuze gemaakt. Ik ga, het is mijn enige kans.” Vlak voordat we de deur thuis uitliepen trokt Kerwin nog een sprintje om over te geven boven de wasbak. Samen met het onwetende over hoe de kanker in zijn lijf en organen aan het woekeren was kon ik alleen maar hopen dat alle aderen de druk in het vliegtuig van het stijgen en het landen aankonden. En toen iemand op dat moment opperde of het niet overgeven van de spanning kon zijn schreeuwde ik, in mijn hoofd, Hij heeft KANKER weet je nog? Vergevorderd en bij zijn maag. Nee tuurlijk ‘het zit tussen z’n oren’. Alsjeblieft mensen probeer dingen die gewoon k*t zijn niet te vergoelijken. Je doet daarmee geen recht aan de ernst van de situatie en bagatelliseert daarmee indirect het leed.

Mijn vader bracht ons naar Schiphol. Kerwin sloot hem bij het afscheid nemen in de armen en zei: “bedankt voor alles”. Het voelde alsof het ook een afscheid kon zijn. Ik wilde er niet aan denken. Op dat moment bedacht ik ook dat ik geen plan B had gemaakt voor als het mis zou gaan in Spanje of onderweg. Naïef misschien. Of het negatieve scenario niet over jezelf willen afroepen. Wat je aandacht geeft groeit ten slotte.

Kerwin was zo zwak dat hij vrijwel niet meer kon lopen en de drukte op Schiphol werd hem snel te veel. In de rolstoel en met speciale assistentie werden we met voorrang door de douane geloodst en afgezet bij de gate. De vrouw die ons in een ‘golf karretje’ daarnaar toe bracht kende het verhaal niet maar keek Kerwin nog eens aan en zei: “je moet proberen je wat beter voor te doen dan je bent anders is er een grote kans dat ze je niet mee durven nemen in het vliegtuig”. Pff daar zat hij dan, proberen z’n rug recht te houden. Ik maakte foto’s van hoe Kerwin met ons zoontje door de slurf van het vliegtuig liep. Dit kunnen we ook afvinken van het ‘eerste keren met elkaar meemaken lijstje’. Hoe het ook afloopt deze beleving en tijd met elkaar nemen ze ons niet af. Daar gaan we. De reis van ons leven!

De vlucht en het transfer naar het appartement hakte er flink in bij Kerwin. Omdat de vlucht vertraging had miste we het hele belangrijke en spannende telefoontje met de uitslag van de zorgverzekeraar of de behandeling door middel van coulance vergoed zou worden. De volgende ochtend om 8.00 uur stipt ging mijn telefoon. Het is de medewerker van de zorgverzekeraar die haar nek had uitgestoken voor ons. Ze had, tot haar eigen verbazing en vreugde, geweldig nieuws. De behandeling ging voor vier keer vergoed worden via een coulance regeling. Kerwin en mijn schoonmoeder hoorde en zagen het gelijk aan mij. Ik kon niks anders uitbrengen dan meermaals heel veel dank uit te spreken. Dit was een voorteken van een hele goede dag!

We moesten vervolgens vroeg op consult bij de oncoloog. Het ziekenhuis zag er keurig uit. Niet kolossaal en gelukkig had ik een goede routebeschrijving gekregen van Esmee. We liepen op de afdeling en zagen een kantoor met de deur open. “Dominique?” vroeg ik. Ze wist direct wie wij waren. Met opgewekt blik zei Dominique (de arts-assistent en tevens tolk) dat ze blij was dat we er waren en dat we alleen nog wat gegevens moesten invullen alvorens we de oncoloog gingen spreken. Haar eerste vraag was dan ook of ze het paspoort van Kerwin mocht hebben. Oh nee! In alle hectiek heb ik een grotere tas meegenomen. Ik heb de hele multomap met gegevens mee maar de paspoorten zaten nog in de andere tas. Kerwin reageerde boos en een beetje paniekerig. Hoe kan dat nou! Ik deelde zijn reactie want in Nederland betekend het als je niet als patiënt geregistreerd staat kan je ook niet geholpen worden en hebben ze op z'n vroegst over twee weken weer een plekje voor je. De woorden die Dominique toen uitsprak stonden achteraf symbool voor de rest van de gang van zaken in het Spaanse ziekenhuis. Ze zei: “Kalm aan. In Spanje denken we niet in problemen. Jullie hebben al problemen genoeg. Heb je een ander pasje waar je naam op staat?”

Na het (deels) inschrijven moesten we nog even plaatsnemen in de wachtruimte. Er kwamen meerdere deuren op uit. We hadden geen idee welke van ‘onze’ oncoloog was dus elke keer als er een deur op en ging gaf ik Kerwin een por zodat hij rechtop ging zitten. We waren als de dood dat de oncoloog hem te slecht zou bevinden om nog te behandelen dus deed Kerwin zich beter voor dan dat hij was. We werden binnengeroepen. Buenos Diaz! Klinkt het vrolijk. De oncoloog verteld en Dominique vertaalde onderwijl voor ons. De oncoloog lachte om de multomap vol papieren. Hij vertelde en tekende het verloop van de ziekte en de behandelingen op twee A4tjes uit en onderzocht Kerwin. Conclusie: Hij vond Kerwin geschikt om de immunotherapie behandeling aan te bieden onder voorwaarden dat zijn bloedwaardes goed zouden zijn en Kerwin er ook achter stond uiteraard. Kerwin huilt. Gracias Gracias! Is het enige dat hij uit kan brengen.

Op de vraag hoe nu verder luide het antwoord kort: Morgen kom je eerst bloedprikken en als dat goed is kan je meteen door voor behandeling. Een dagbehandeling. “Hoe laat moet ik bloedprikken?”. Ergens tussen 9.00 en 10.00 uur. Hoe later je komt hoe later je ook klaar bent, lacht de oncoloog. We zijn opgelucht en verbaasd hoe snel er geschakeld werd. Een CT-scan vond hij niet nodig. Er was geen tijd te verliezen en als Kerwin een maand later nog voor hem zou zitten dan werkte het. En daar ging het om. Geen poespas, geen vertraging, ook geen garanties uiteraard maar we hadden er het volste vertrouwen in. We stonden op om te vertrekken en wilde op z’n Hollands de oncoloog en assistent een hand geven maar krijgen een omhelzing en de woorden: “We gaan ons best voor je doen. Blijf hoop houden”. Onbetaalbaar!