4. Sondevoeding en eerste ziekenhuisopname – december 2018

'S ochtends kwamen mijn ouders ons, nog geen drie maanden oude, zoontje ophalen om bij hen te logeren. Ons hart brak. Maar we wisten ook dat Kerwin mij op dat moment harder nodig had. Kerwin was enorm verzwakt en kon nog maar weinig voeding tot zich nemen. Met een sondevoeding-buisje tot voorbij zijn maag zou hij in ieder geval genoeg vocht en voedingsstoffen binnenkrijgen. Ook bij deze ingreep is het protocol het geven van een roesje. Twintig minuten later kwam de arts naar buiten. “Het is helaas niet gelukt. De maag is bijna geheel dichtgedrukt door de tumor en het lichaam van uw man verzet zich te veel. Omdat de sondevoeding voor uw man noodzakelijk is omdat hij anders niet kan starten met de chemotherapie proberen we het over een uurtje nog een keer met sedatiemiddel Propofol.” Op dat moment kwam bij mij het besef dat dit dus ook wel eens ‘het eindstation’ al kon worden. Dat ik dan nooit echt afscheid zou kunnen nemen van de man hoe ik die kende.

Wat een opluchting was het toen het verlossende woord kwam dat het toch gelukt was de sonde te plaatsen. Het enige dat zichtbaar was was een slangetje uit zijn neus wat later op de verpleegafdeling aangesloten zou worden op het sondevoeding-apparaat. We werden naar de verpleegafdeling oncologie gebracht. Twee etages hoger dan waar ik nog geen 3 maanden geleden was bevallen. Kerwin in slaap op bed en ik met twee rolkoffertjes met kleding en een kolf-apparaat er achteraan. Ik kijk de kamer rond en check het ‘uitzicht’. Er lag er een multomap met informatie klaar. Nou… dit is ons leven dan vanaf nu.

In ons streekziekenhuis hebben alle patiënten gelukkig ieder hun eigen kamer met badkamer. En partners mogen 24 uur per dag aanwezig zijn. Dat is enorm fijn want zelfs als de afstandsbediening iets te ver op het plankje lag kon Kerwin er niet bij. En naar het toilet gaan was al een hele opgave, laat staan als je ook nog een infuus in je arm hebt en een infuuspaal mee moet slepen. Uiteraard wil de verpleging daar met alle liefde bij helpen maar heb je toch liever je partner die op dit soort kwetsbare momenten er voor je is. Het idee dat als ik er niet zou zijn hij alleen en met pijn een eigenlijk onmenselijke mentale en fysieke strijdt zou moeten leveren kon ik niet aan. Hem werkelijk met alles helpen, je nachtrust opofferen, je kindje ter logeren moeten afgeven en zelf slapen op een hard bedbankje is dan geen enkele moeite. Zorgtaken vervullen heb ik nooit erg gevonden. Ik ervaar het als zinvol werk. Het geeft betekenis aan het leven.