23. Immunotherapie

Die ochtend kwamen we als twee brugklassers op hun eerste schooldag binnen op de afdeling waar het bloed werd geprikt. Zonder dat we er om hoefde te vragen deden ze het bloed uit het infuus halen in plaats van eerst bloed te prikken om vervolgens later nog een infuusnaald in te moeten zetten. Toen we vertelde dat hij lastig te prikken was keek de vriendelijke verpleegkundige verbaasd. Het leek haar geen probleem en dat bleek het ook niet te zijn voor haar. Het infuus zat snel waarna we een uurtje moesten wachten op de bloeduitslag. Er zat een leuk eettentje voor een kopje koffie en wat lekkers aan de overkant van de straat werd ons verteld door de verpleging. Nou… wij bleven wel even in de kantine van het ziekenhuis. Het bloed was goed en Kerwin werd door de oncoloog nog een keer op het hart gedrukt of hij geen vragen meer had en er klaar voor was. Volmondig: “Si”. De immunotherapie werd aangekoppeld. Op dezelfde afdeling door dezelfde verpleegkundige. Dat verbaasde ons in positieve zin. De immunotherapie vloeistof liep langzaam in want als er een allergische reactie zou plaatsvinden zouden ze er snel bij moeten zijn. Kerwin werd dan ook continu gemonitord. Ik zat er naast en keek er naar. Het voelde goed dat ‘we’ dit gedaan hadden. Het voelde mij zo goed dat ik een foto van Kerwin nam en naar vrienden en familie stuurde: Zet 5 september 2019 maar in je agenda als de dag van het medische wonder.

De assistent kwam nog even bij ons kijken en ik vroeg waar ik straks moest betalen. Bij de receptie in de hal. Uiteraard had ik het limiet van mijn pinpas verhoogd en open gezet voor betalen in het buitenland. Alleen bleek het pinapparaat mijn pas niet te accepteren. Gelukkig had ik ook mijn creditcard bij me. Ook die werkte niet omdat daarvan het limiet niet was opgewaardeerd. Opgelaten vertel ik dat ik via de banksite of de klantenservice het limiet van de creditcard ga proberen te verhogen. De receptioniste bleef enorm vriendelijk en zei dat ik het bedrag ook later mocht overmaken. Ze gaf mij een briefje met de bankgegevens mee. Beduusd bedankte ik haar en liepen we, zonder de duizenden euro’s van de behandeling betaald te hebben, de deur uit.

We bleven nog een paar dagen in Spanje. We luierde wat. Kerwin sliep/ ruste geregeld. “Geef mij een halfuurtje dan ben ik er wel weer” was misschien wel de zin die we het meeste hebben gehoord. Maar tussendoor wilde Kerwin er koste wat het kost ook wat van maken. Onder het motto ‘nu we er toch zijn’. Benidorm. Waarschijnlijk de laatste vakantiebestemming die wij ooit uitgekozen zouden hebben daar keken we nu onze ogen uit naar ordinaire Engelsen en alle patatje van Atje Hollandse kolonies ouderen. Dagelijks liepen we (Kerwin op zijn scootmobiel) even over de boulevard en aten gezellig ergens wat. Ons zoontje stal met zijn hoog blonde haren en blauwe pretogen de show. Ook dit vond hij weer allemaal prima. Genoeg te zien, lekker onderweg zijn en alle aandacht van oma. Het goede leven.