11. Euthanasie

Waar de bedoeling is dat je na een aantal dagen na de chemokuur wat opkrabbelt merkte we geen vooruitgang bij Kerwin. Hij woog bij lange na geen 60 kilo meer. Had de hele dag tumorkoorts aanvallen wat bakken met energie koste. En als je dan ook weinig tot geen nachtrust hebt kon dat niet lang goed meer gaan. Hij was ziek van zowel de vergevorderde ziekte als van de chemokuren. Met groot verdriet concludeerde we dat hij leefde van kuur tot kuur zonder enige (toename van) kwaliteit van leven.

Kerwin heeft de dood van zijn opa- zijn beste vriend- nog op zijn netvlies staan. Hij was destijds negen jaar oud maar weet alles nog tot in detail te vertellen. Hij was bang eenzelfde langzame dood te sterven. We schakelde de huisarts, met wie we wel goed contact hebben en die wekelijks op bezoek komt, in om een euthanasieverklaring op te stellen. Met verhalen in ons achterhoofd dat euthanasieverklaringen op het moment dat ze van toepassing worden ineens niet (snel) kunnen doorgaan willen we doorpakken en kwam binnen enkele dagen ook de tweede scan-arts bij ons langs die nodig is om de verklaring helemaal compleet te maken. Het gesprek was zakelijk en ons verhaal zo duidelijk dat er geen twijfel bestond over dat ze Kerwin zouden ‘helpen’ op het moment dat hij daarom zou vragen. Kerwin vertrouwde mij de belangrijke taak toe om het in gang te zetten op het moment dat hij het zelf niet meer zou kunnen. Ik moest er niet aan denken dat het zo ver zou komen maar uiteraard nam en neem ik nog steeds deze zware taak aan. Dat is dan het laatste en liefdevolste wat ik op dat moment nog voor hem zou kunnen doen. Het is verschrikkelijk om het hier over te moeten hebben maar toen het eenmaal geregeld was gaf het ook een soort rust.