27. Eerste scanuitslag na immunotherapie – februari 2020

Toen de darmen weer hersteld waren en de Prednison was afgebouwd kon er weer een CT-scan worden gemaakt. Dit was niet eerder gedaan omdat de vloeistof van de CT-scan ook op de darmen slaat en omdat wat de uitslag ook zou zijn geweest er toch geen behandelopties was op dat moment. Op een maandag, dagen later dan de scan, zouden we de uitslag krijgen omdat de oncoloog een drukke agenda had en naar een congres moest. Vrijdag had ik een gemiste oproep van een privénummer. Geen idee wie het geweest moest zijn dus ik gaf er geen aandacht aan.

Die maandag zaten we in de wachtkamer. Kerwin had inmiddels weer een best goede conditie dus we verwachtte weinig slecht nieuws te horen te krijgen. Maar omdat de laatste behandeling nu al enkele maanden geleden was sloeg toch de twijfel toe. Ik kijk altijd naar het gezicht van de oncoloog als zij andere patiënten komt roepen uit de wachtkamer om proberen af te lezen wat het nieuws voor ons zou zijn. Dat lukte eigenlijk nooit behalve nu. Ze had altijd een open en opgewekte houding maar nu was het anders. Breed glimlachend tikte ze Kerwin op zijn schouder. “Jij bent de volgende! 10 minuutjes ongeveer”.  Ik keek Kerwin aan en zei: Dit is goed, het is echt goed Ker. Zoals altijd probeerde hij geen verwachtingen te hebben. Hij vond het ook heel vervelend als andere dat wel hadden. Hij ervaarde dat als een druk. Ik begreep dat wel omdat het zo vaak een teleurstelling is geweest. En hij de behandelingen onderging maar vervolgens geen invloed had op de werking daarvan. Maar hoe goed ik ook mijn best deed om geen verwachtingen te hebben had ik die toch altijd. En eigenlijk zat ik ook altijd goed met mijn ‘voorspelling’. Kerwin mopperde een beetje: “Het maakt niet uit wat de beelden zeggen. Het maakt uit hoe ik mij voel. Ik ga toch wel naar Spanje.” 

We werden binnengeroepen en de standaard eerste vraag “Hoe gaat het met je” sloeg de oncoloog over. “Ik had jullie vrijdag al gebeld want de resultaten zijn geweldig! De scan laat zien dat de tumoren met minimaal 50% gekrompen zijn” Het kippenvel verspreide zich over mijn hele lichaam. De oncoloog voegde er direct aan toe dat dit is vastgesteld door de vergelijking met de laatste scan. Gezien de fysieke verslechtering na die tijd en de vastgestelde groeisnelheid van de tumor is de schatting dat de afname (na twee behandelingen immunotherapie) zo’n 75% betrof. Ondanks dus de maanden zonder behandeling vanwege de darmontsteking. Het was zo overweldigend dat Kerwin het feestje niet eens kon vieren. Omdat het risico op herhaling van de darmontsteking sterk aanwezig was na herstarten immunotherapie was het plan om dat zo lang mogelijk uit te stellen. Wellicht werkte de immunotherapie de aankomende tijd nog verder door. Inmiddels kende zij Kerwin ook goed genoeg en vroeg hem naar zijn plannen. De tickets naar Spanje hadden we al geboekt, ongeacht de scanuitslag. Voor over een paar dagen. We gingen ook maar de oncoloog drukt ons op het hart geen behandeling te doen en als de Spaanse arts dat wel adviseerde dan in ieder geval maar één van de twee immuno’s te nemen. De oncoloog sloot af met een oplettende en veelzeggende vraag: “Kerwin in het begin hebben we het gehad over onder andere reanimeren. Dat staat nu op ‘nee’ zullen we dat maar veranderen?”